---

Basia jest narkomanką.Mimo przejścia przez najróżniejsze terapie, których nienawidziła jej stan jest coraz gorszy. Częste wspomnienia wpadają do jej umysłu niczym promyki.Bohaterka wspomina swoją przeszłość-życie zasłane różami. Wspomina swoją sympatię,wspólnie z nią spędzone chwile,a później bolesne rozstanie. Wspomnienia dotyczą także pierwszego kontaktu z narkotykami, kontaktu przypadkowego. Zdaje sobie ona sprawę z tego,że ten przypadek zaważył na jej życiu i zniszczył doszczętnie cały jej świat.Pomimo tego,że nie ma dla niej ratunku,rodzice i inni życzliwi dla niej ludzie nie dopuszczają do siebie myśli,że to koniec. Główna bohaterka jest świadoma swojej beznadziejnej sytuacji, jest świadoma wszystkiego co dzieje się dookoła. Udaje przed rodzicami,że jest lepiej,że już nie zażywa narkotyków.Dziewczyna nie chce im przysparzać kłopotów,więc zaczyna spowrotem uczęszczać do szkoły, nie najgorzej się ucząc. W końcu i tak prawda o niej wychodzi na jaw.Trafia do MONARu, tam postanawia jeszcze raz zawalczyć o swoje życie.

Chciała bym się was zapytać czy czytaliście tą książkę? Jeśli tak to co o niej myślicie?
Przeczytałam ją niedawno dlatego, że poleciła mi ją koleżanka. To nie jest kolejna nudna lektura szkolna czy zwykła książka o nastolatce jakie do tej pory zdarzało mi się czytać xD Ta książka opowiada o ogromnym problemie dotykającym coraz większą ilość młodych ludzi. kiedy ją czytałam byłam w pełni wstrząśnięta. Jak teraz sobie pomyślę o narkotykach to aż mnie mdli. Książka ta jest prawdziwym pamiętnikiem dziewczyny, która walkę z nałogiem wygrała. Książka ta może i nie jest kolejną przyjemna książką którą czyta się z zaskakująca lekkością. Jest bardzo pouczającą lekturą i uważam, że warto ją przeczytać żeby choć trochę bardziej być świadomym jakim strasznym nałogiem są narkotyki. Wszystkim którzy nie mieli okazji przeczytać pamiętnika Barbary Rosiek bardzo gorąco polecam i zachęcam do przeczytania tej książki.