---

uwielbiam góry. zakochałam sie podczas wyjazdu na słowację oraz - póżniej - do Muszyny. oni tam mają pięknie w słowackich tatrach o.O... z tzrech stron wzgórza, z jednej jezioro. jazda samochodem - pzrez góry i doliny, zamglony zachód słońca nad jeziorem pokrytym cieniutką warstwą lodu, odbijający się na śniegu i w dachach domów, dokładnie między dwoma szczytami.
Muszyna - mroźny poranek, rzeka, droga, zbocze góry, opadające prawie dokładnie pionowo. wspaniałe widoki ze stoku narciarskiego (wyjaśnienie: ja nie jeżdzę na nartach xP), z pensjonatu (stał na zboczu bardzo wysokiego wzgórza, ściany dookoła opadają pionowo, tylko do hotelu ścieżka tak stroma że można zlecieć na zeby), droga do pensjonatu od jeziora przez ośnierzony las, na stoku wzgórza, piękny widok na pola poniżej... góry są tak czarujące, tak pełne uroku... niestety, mieszkam w zapyziałych kielcach i jedyny szczyt jaki zdobyłam to zbocze Kadzielni. głupie Kielce! jedyna "gura' w okolicy to telegraf. byle jaki pagórek. naprawdę, prawdą jest powiedzenie "czego oczy nie widzą tego sercu nie żal" bo zanim nie pojechałam na Boże Narodzenie do Muszyny byłam w zupełności zaspokojona Wietrznią i Kadzielnią.

niestety, mam astmę, więc ze zdobywaniem szczytów (nawet jakby były) kicha bo od razu dostaję ataku kaszlu i jadę dalej w dół na łeb na szyję. po prostu się do tego nie nadaję. chodziaż uwielbiam chodzić po kamieniach i trawie. nie bolą nogi, nie bolą plecy (a zawsze mnie bolą po pół godzinie łażenia po mieście) nawet po paru godzinach chodzenia po Wietrzni i innych polach. dla mnie takie spacerki są idealnym sposobem na stres, zmęczenie i w ogóle wszystko.

w górach czaruje mnie ich tajemnicze, ukryte w śniegu, kamieniach, drzewach i słońcu piękno. na religii w każdym zeszycie muszę narysować co najmniej 2 razy góry, na byle jaki temat, to już po prostu tradycja. na plastyce to samo: góry, rzeka w dolinie, las z zreką w dolinie - oto, co mi najlepiej wychodzi.


ja chcę do słowackich Tatr!