---

Pani J. K. Rowling jest dla mnie przede wszystkim osobą, do której żywię ogromny szacunek od ponad dziesięciu lat, gdy byłem wówczas zupełnym Mugolem, jeszcze przed lekturą I-wszego tomu, a moja wiedza na temat świata HP była mniej niż mglista. Były to wówczas czasy niezrozumiałej dla mnie i ogłupiającej mody na Pokemony i inne skośnookie dziwadła. Sam byłem już wówczas zapalonym czytelnikiem i dość krytycznie patrzyłem na młodszą generację wgapioną w ekran telewizora lub monitor komputera i wydawać się mogło, że nic nie zmieni tej systuacji i nagle niespodziewanie do naszego kraju wkroczyła pani Rowling ze swoją twórczością. Cieszył mnie widok młodszego od cztery lata kuzyna, którego nie można było za żadne skarby świata oderwać od lektury coraz grubszych tomów i w końcu zaraził mnie swoją pasją. Trwało to pewien czas, aż do przeczytania ostatniej strony " Czary ognia" i tak straciliśmy się z oczu na okres całej dekady, podczas której nie interesowałem się premierami kolejnych tomów ani ich filmowych adaptacji, pasja powróciła jednak tego roku ze zdwojoną siłą.