---

Świadomy sen miałam kilka razy i muszę przyznać, że to nie było miłe uczucie. Jestem przyzwyczajona szczypać się w rękę, gdy coś wydaje mi się nieprawdopodobne (np. piątka z matematyki -.-), i gdy miałam swój pierwszy świadomy sen też tak właśnie zrobiłam. Nic mnie nie zabolało. Uszczypnęłam się jeszcze raz, i zaczęłam krzyczeć. A właściwie próbowałam, bo żaden dźwięk nie wydobywał się z moich ust. Zrozumiałam, że to tylko sen, a że znałam techniki opanowania się w takich momentach, spanikowałam. Pamiętam, że zaczęłam biec pewną ulicą, i po kolei uderzałam się cegłami w głowę, żeby się obudzić. Najgorsze było to, że to nic nie pomagało. W końcu całą siłą woli zmusiłam się do otwarcia oczu, i w końcu się udało, obudziłam się. Serce waliło mi jak młotem, bo nic nie wiedziałam o świadomym śnie. Drugi sen był bardzo dziwny - śniło mi się, że jadę samochodem, idę do mieszkania babci, a tam dwie babcie, takie same - wtedy zorientowałam się, że to wszystko to tylko sen. Znów lekko się wystraszyłam - ale zamiast walić się cegłami po głowie, powoli otworzyłam oczy, i się obudziłam. Potem na jakiejś stronie zobaczyłam artykuł o świadomym śnie - zaintrygowało mnie to i postanowiłam spróbować. Ćwiczyłam, ale nic nie pomagało, w końcu zaprzestałam. Którejś nocy miałam sen, w pewnym momencie odzyskałam świadomość, i powiedziałam sobie: Musisz się obudzić. Otworzyłam oczy i rzeczywiście, obudziłam się. Potem miałam wyrzuty sumienia, że nie spróbowałam dalej kontrolować tego snu, ale po prostu spanikowałam. Gdy opanuje się technikę świadomego snu, można robić, co się żywnie podoba - wyobrażam sobie jeden dzień w Hogwarcie, skok na bungee, to wszystko, czego nigdy nie zrobię na jawie. Chyba znów zacznę te ćwiczenia. A nuż mi się uda? ;)


Naukowcy uważają, że przynajmniej 20% populacji doświadczyło w swoim życiu świadomego snu.