---

Nie powiem, ta część jest dość dobra.
No, bo przecież tyle się w niej dzieje...
Ale czy jest najlepsza?
Cała saga Harry'ego Pottera opiera się na ewolucji. Każdy kolejny tom był jakby lepszy od drugiego. Może spowodowane jest to tym, że zdolności pisarskie Rowling się rozwijały, może tym, że akcja nabierała tempa i tak naprawdę czytając tomy po kolei chcemy czegoś więcej, nasza wyobraźnia bardziej pracuje?
Fakt, faktem uwielbiam tą powieść, może z racji tego, że nie powstała wcześniej inna, tak genialna i kunsztowna w swej formie? Często spotykam się z opiniami, chociażby moich bliskich, że książka genialna nie jest, że jest dobra do czytania, dość ciekawa, ale nie wybitna. O nie! Stanowczo musze temu zaprzeczyć! Jaka inna książka tak wpieniła czarną plagę naszego kraju? Z tego co pamiętam, gdy tylko stała się bardziej znana nasi kochani księża wpadli w istną panikę, że w Polsce zapanował kult szatana. Chociażby za to należą się Pani Rowling słowa uznania.
Odbiegłam nieco od tematu za co przepraszam.
Co do omawianego tomu muszę przyznać rację, akurat tutaj poznajemy Syriusza, człowieka niewinnie oskarżonego (temat obecny i w realnym świecie), ojca chrzesnego Harry'ego, najlepszego przyjaciela taty bohatera.
Jak wspomniane zostało powyżej, bardzo żałuje tego, że Lupin musiał odejść z Hogwartu, dobrze było myśleć, że nie tylko Dumbledore czuwa. Sprzymierzeńców nigdy bowiem zbyt wielu ;)