---

Joanna kocha burze.
Nie lubi powietrza przed burza, bo jest parne i ciężko się przez nie oddycha.

Ale gdy widzę pierwsze krople spadające z nieba, wychylam się z balkonu, by poczuć je na twarzy i cieszę się jak dziecko. Potem muszę się schować trochę, bo zaczyna się prawdziwy spektakl. Zakładam okulary, bo dobrze widzę z bliska.

Burze mają w sobie to coś. Genialnego. Przyciągającego. Mają w sobie coś z kota. Gracja, elegancja, wyższość, piękno. Jedynie niebezpieczeństwo nie pasuje za bardzo do kota ( chyba, że to jakiegoś dzikiego ^^).

Gdy je oglądam, czuję coś dziwnego. Jakby porządanie, by znaleźć się tam, gdzie trafia piorun, by móc zrobić idealne ujęcie i sfotografować błyskawicę. Z jednej strony to jest bardzo niebezpiczne, ale jadnak takie wyobrażenia chodzą mi po głowie.

Błyskawice. Pioruny. Huk. Deszcz. Coś cudownego.

Podczas burzy odpływam gdzieś daleko z myślami...

Może i dziwne, ale ja to lubię. (;