---

Swoje dziecko kocha tylko wtedy, gdy śpi. Patrzy na zamknięte oczy, krótkie, proste rzęsy, które nie rzucają uroczych cieni na rumiane policzki. Czarne kędziory na poduszce wyglądają jak splątana wełna. Nigdy nie będą mieć wspaniałego połysku, który zachwyci chłopców. Pucołowata twarz muminka, palec w ustach i ciche cmokanie. Gdy grubawa nóżka się poruszyła, kobieta także drgnęła. Nie chce, żeby się teraz budziło. Jeszcze nie. W myślach błaga o jeszcze moment spokoju, kiedy może kochać swoje dziecko, a nie czuć obrzydzenie. Wie, że to nie jej wina. Ale kiedy czuje na swoim nadgarstku silny uścisk spoconej ręki, a dziecko opluwa ją kropelkami śliny i słyszy niskie, przeciągnięte "maa-aam", nie potrafi kochać swojej pociechy. Brzydzi się tym, że trzynastolatka sika pod siebie, kiedy córki jej koleżanek, tak cudne i delikatne tańczą w balecie. Jej dziecko potrafi jedynie ociężale kręcić się w kółko. Jest ciężarem. Dwadzieścia jeden to oczko, a ona tej wygranej nie chce. Patrzy na ociężałą córkę, na jej ciało, które przypomina beczułkę, język raz po raz wysuwający się z ust i cieknącą po brodzie ślinę. I się brzydzi, brzydzi się swojej córki, brzydzi się także samej siebie.
I tak bardzo, bardzo prosi, żeby jeszcze spało. Żeby dalej mogła je kochać.

___

Jakby się ktoś nie zorientował - to drabble jest o dziecku z zespołem Downa