---

Cudowny tekst, jeden z najlepszych jakie czytałam na ten temat (a było ich sporo, większość dorosłych autorów), więc naprawdę należą Ci się gratulacje.

Szczerze podziwiam Cię za odwagę, bo nie każdy czuje się na tyle dobrym pisarzem, jak i silnym emocjonalnie człowiekiem by przedstawić ten problem w formie drabble. Mimo iż temat nie jest wcale łatwy Twoja praca to przyjemna i dość lekka lektura.

Doczepie się jedynie uczuć matki, bo podobnie jak mooll uważam, że są one dość nierealne. Zazwyczaj takie dzieci kocha się jeszcze bardziej niż te "normalne", są źródłem współczucia ze strony rodziny, jak i ludzi z zewnątrz, niektórzy uważają je za aniołki "bo to takie biedne, niewinne stworzonko"... Stworzonko... No właśnie dla innych takie osoby są niczym zwierzęta - bezwartościowe, bezużyteczne. Osobiście nie przychylam się do żadnej z tych opinii, ale matka najwyraźniej tak. Wydaję mi się, że w gruncie rzeczy to ona jest "nienormalna", a nie jej chora córeczka, bo jaka matka nie kocha dziecka? Wiadomo, że wychowanie dzieci z zespołem Downa to trudne zadanie, ale to nie znaczy, że rodziców nie powinien radować uśmiech dziecka.

Takie jest moje zdanie. Powtórnie gratuluję Ci, Droga Dogmo, tak wspaniałego pomysłu i wykonania oraz życzę Weny!