---

Moje opowiadanie, a raczej miniaturowa miniaturka.
____________________________________
Umówiłam się z koleżanką na lody. Miałyśmy się spotkać około trzynastej na placu przed moim blokiem. Na zegarku widniała godzina: za pięć pierwsza. Prawie biegnąc wypadłam z domu. ZapomniaŁam pieniędzy i niestety musiałam sie wrócić. Usłyszałam telefon.
- Halo?
- Czy rozmawiam z panią Anną Nowak?
Trochę się zdziwiłam.
- Nie, to chyba pomyłka. Do widzenia!
Miałam już się rozłączyć, gdy nagle usłyszałam:
- Proszę chwilę zaczekać! Mam coś ważnego do przekazania!
- Przepraszam panią, bardzo się śpieszę.
- Proszę nie wychodzić z domu!
Nagle usłyszałam huk. Tajemnicza telefonistka powiedziała:
- Proszę, może pani iść.
Wyszłam z domu. Na chodniku leżało kilka cegieł, które od niepamiętnych czasów były obluzowane. Takie są stare kamienice. Do dziś jednak to wspominam. Gdyby nie ten telefon, mogłabym już nie żyć, przyciśnięta cegłami do ziemi.