Dodane przez Sailor Mars dnia 13-04-2011 22:43
#82
Ja oczywiscie jako dziecko panicznie się bałam- zawsze miałam wyobraźnię wysokością sięgającą co najmniej szczytu Pałacu Kultury. A teraz... Kiedy wychodzę na wieczorne spacery z psem, puszczam go, by sobie pobiegał, a sama idę ścieżką, ledwo zdając sobie z tego sprawę. Tylko wpatruję się w gwiazdy. Za punkt honoru postawiłam sobie oczywiście odszukanie za każdym razem Psiej Gwiazdy. Gorzej, gdy tata ma na nockę, to wtedy coś mi odbija i panikuję.