---

Co byłoby moim wspomnieniem? Zapewne odparłabym, że nic - że ja nie mam i nigdy nie miałam szczęśliwym wspomnień, że jestem pod tym względem unikalna i wyjątkowa... Nie wiem, czy udałoby mi się wyczarować patronusa, cielesny byłby dla mnie raczej sporym wyzwaniem, ale chyba delikatny strzępek mgiełki by mnie zadowolił. Jeżeli zostałabym zmuszona - wywołałabym u siebie cały nurt wspomnień - jak największą ilość pozytywnych, choć raczej słabych (w moim mniemaniu) wydarzeń. Takie drobiazgi, których na pozór się nie zauważa - jakiś buziak w policzek od rodziców, chwila, gdy przytulam brata czy oglądam Walentynkę od cioci. Niby jeszcze taka bzdura, gdy moje koleżanki (dosyć dobre jak widać) pocieszają mnie po mojej pierwszej niesatysfakcjonującej ocenie z niemieckiego i mówią, że rodzice napewno to zrozumieją. Może jeszcze słodko-gorzkie chwile z moją dawną najlepszą przyjaciółką, która w chwili obecnej nawet mnie nie zauważa, co stanowi jawny dowód, że najlepszą przyjaciółką nigdy nie była... Wbrew pozorom coś zebrałoby się na strzępek mgiełki, a przynajmniej tak myślę.