Tytuł: Harry Potter - Hogsmeade, Twoja Magiczna Wioska :: Opinia o IŚ część II

Dodane przez Asik dnia 19-07-2011 23:43
#34

Witam wszystkim jako że jestem tu nowa;] Zarejestrowałam się specjalnie, żeby podzielić się swoimi wrażenia po filmie, jako, że mój chłopak z którym byłam w kinie nie podziela mojej fascynacji tymi książkami i filmami (a wręcz całkowicie są mu obojętne i musiałam go kilka razy szturchać w kinie, żeby nie usnął;/).

Właśnie wczoraj wieczorem byłam na ostatniej filmowej części Pottera. Wrażenia? Raczej zadowolona. Spodziewałam się sporego efekciarstwa i na tym się nie zawiodłam (mało było scen, które pozwalały widzowi złapać oddech, aczkolwiek nie uważam tego za minus). Spodziewałam się głównej fabuły omówionej "po łebkach" i tu też się nie zawiodłam. Spodziewałam się dobrej gry aktorskiej starszego pokolenia i nie zawiodłam się. Na czym się zawiodłam? Jak na taką ważną, reklamowana jako "epicką" końcówkę fenomenu Pottera to średnio. Zawiedli nastoletni aktorzy, wątki pominięte, które w całości były dość istotne i to chaotyczne przeskakiwanie z miejsca na miejsce. Krótko, nie owijając w bawełnę to... tak jak zawsze: obiecuje, że już więcej nie pójdę do kina na filmową adaptację, po czym łamię własny zakaz z ciekawości i wchodzę jak zwykle rozczarowana. Ostatni raz w tym przypadku;]

Było kilka scen i fragmentów które były naprawdę świetne i należą się gratulacje. Mam namyśli:
- Walkę w podziemiach Gringotta - Bogrod był bardzo przekonywujący pod zaklęciem Imperius, kamienne krypty przerażały swoim ogromem, animacja smoka na NAJWYŻSZYM poziomie ( wygląd, sam sposób poruszania się, pewna niezgrabność wynikająca z wieloletniego uwięzienia, strach przed brzękadłami - jestem naprawdę zafascynowana), okrucieństwo goblinów względem smoka i ta dzika satysfakcja na twarzy Gryfka gdy widzi przerażonego gada. Nie mogę zapomnieć o olbrzymim ukłonie w stronę Heleny Bonham Carter, która znowu pokazuje swój kunszt aktorski w takich drobiazgach jak: niezgrabny chód do lady, niepewne poproszenie o dostaniu się do swojej krypty i wyrażanie minami swojej dezaprobaty. Uwielbiam te aktorkę ;]
- Sceny w pokoju życzeń też wyszły bardzo dobrze. Szatańska pożoga - bardzo widowiskowo i spektakularnie pokazana.
- Sceny nadające "smaczki" całości np. Filch sprzątający gruzowisko podczas gdy wszyscy w Wielkiej Sali świętują, komentarz McGonagall po rzuceniu zaklęcia budzącego wszystkie zbroje w zamku "Zawsze chciałam rzucić to zaklęcie" było po prostu urocze z tą mina samozadowolenia;] Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu;]
-Śmierć Snape'a, pomijając wszystkie dziwne aspekty miejsca i długości jego wypowiedzi, była bardzo wzruszająca. Tym razem ukłon ode mnie w stronę pana Alana Rickman'a. Naładował tą scenę emocjami i wzbogacił takim uczuciowym spojrzeniem jakby Harry był co najmniej jego synem. Nawet moja wyobraźnia nie potrafiła tego lepiej sobie wyobrazić;] Brawa dla tego pana!
- Wspomnienia Snape'a, co mnie zaskoczyło, były dość wierne i przekonywujące. Dzieci spisały się świetnie, a przyjaźń grana przez nich wyszła bardzo szczerze. Brakło niewybaczalnej "szlamy" skierowanej do Lily i dręczenia ze strony Jamesa co by tłumaczyło nieco relacje Severus-James. Swoją drogą scena gdzie Snape rozpacza nad martwą Lily była nieco przekoloryzowana jak dla mnie (ale co kto lubi) i mało logiczna. Raz, że Snape nie powinien wiedzieć gdzie jest ich dom (zaklęcie Fidelusa fakt faktem przestało go chronić ale to chyba nie naprowadza go od razu na ich podwórko, nie?), a dwa, że to Syriusz i Hagrid zjawili sie tam pierwsi po śmierci rodziców Harrego (czego nie muszą wiedzieć widzowie)
- Sceny bitwy, zniszczenia i walk, jak już wspomniałam na wstępie, efekciarskie ale przekonywujące. Robi wrażenie potęga zaklęć, morze śmierciożerców ruszających na Hogwart, pokazanie ogromu zniszczeń - bardzo dobre sceny i "przyjemnie" się je ogląda (albo jak kto woli z dreszczem strachu). Ujęcia zamku w perspektywie, jego zakamarków i zniszczonych elementów bardzo umiejętnie skadrowane. Pokazanie Wielkiej Sali po bitwie - rozpacz całej rodziny nad ciałem Freda, Tonks i Lupin z prawie złączonymi dłońmi ale już martwi wywołały u mnie dziwną pustkę i chyba wtedy pierwszy raz się wzruszyłam.
- Całkiem w porządku ukazany nowy reżim w Hogwarcie ale nasuwa mi to skojarzenia z nazistami. To całe maszerowanie, ustawianie się na baczność, przyznanie się do winy... Jak najbardziej prawidłowe i wygląda, że zamierzone.
- Scena której w książce nie było ale wyszła bardzo ciekawie to wahanie Draco Malfoya czy przejść na stronę Voldemorta. Sprawiał wrażenie, że gdyby nie prośba matki i ojca walczyłby dalej, z ta różnicą że po stronie dobra. Potem ten marsz jak na skazanie był trafnie odegrany ( i spieprzony przytulaniem (!!) z Voldemortem?!). Propos Malfoyów to pani Helen McCrory bardzo sugestywnie zagrała matczyne pragnienie zobaczenia się z synem kosztem kłamstwa Voldemortowi - strach i determinacja jest widoczna w oczach.
- Radość Bellatrix ze śmierci Harrego i scena gdzie tańczy na studni - kolejny raz popis jej umiejętności i kolejne brawa z mojej strony. Także chęć pomocy Voldemortowi po upadku jest taka naturalna z jej strony. Perfekcyjna osoba we właściwej roli.
- Spotkanie Harrego z umarłymi też zaliczam do najlepszych scen w filmie. Cała czwórka widm rzeczywiście była wsparciem jakie sobie wyobrażałam. Dla nieczytających książek może być zaskoczeniem że Lupin ma syna, bo wcześniej nie było to wspomniane;]
- Muzyka była inna niż w pozostałych częściach. Taka pełna napięcia, bardziej dynamiczna, zdecydowana. Mi dużo bardziej odpowiadała.

Niestety są też niedociągnięcia, które bardzo kłują w oczy:
- Brak wytłumaczenia niektórych wątków przede wszystkim Ariany i jej śmierci. Aberforth mówi w filmie, że jego brat szedł po trupach do celu i nie oszczędził nawet swojej rodziny. Po czym juz nikt więcej nie wspomina tego i Albus Dumbledore zostaje do końca serii z piętnem mordercy swojej siostry.
- Pory roku(!!) Gdy trio aportuje się w wiosce to Hogsmeade pokazane jest zimą (!?), a przecież wszyscy wiemy, że było to już wiosną. Ok, wiem - Hogwart leży na północy i nikt nie wie gdzie, i może to być związane z późniejszym okresem wegetacyjnym, alllllllle nawet śmierciożercy nie byliby takimi idiotami, żeby nie rozpoznać śladów trzech par stóp na głównej ulicy po uruchomieniu zaklecia zawodzącego. Domyślam się, że efekt ten jest spowodowany tym, iż wioska w filmach zawsze pokazywana była w scenerii zimowej więc nie posiadali "wersji letniej" albo jej budowa była nieopłacalna.
- Rozmowa z Szarą Damą też spowodowała że prychnęłam na głos. Tyle lat wie (chociaż nikt inny sie tego nie domyśla), że Voldemort tworzy horcruxy i że jeden jest ukryty w Hogwarcie, a mimo to nie powiedziała nic i nie zaufała Dumbledorowi ani Flitwickowi? Czyżby byli mniej godni zaufania niż Harry? Używa tez sformułowania o Riddle, że "on tez obiecywał go zniszczyć". Po co Riddle miałby niszczyć diadem jej matki skoro on nic złego jej nie zrobił? Grubymi nićmi szyta ta scena.
- Tłumaczenia mnie miejscami irytowały (byłam niestety na dubblingu bo mojemu chłopakowi "nie będzie chciało się czytać"). Znam w miarę ok treść książek (nie na pamięć ale w miarę) i mam wrażenie, że tłumacze filmów nie opierają się na książkach tylko sami tworzą swoje wersje. Legendarna scena gdzie Snape odpowiada na pytanie Dumbledora co da mu w zamian za ochronę Lily i odpowiedz "CO ZECHCESZ" uważam za osobista zniewagę czytelnika. Podobnie jak "Nie w moją córkę, ty BESTIO!!!" Niektórych cytatów nie powinno się zmieniać i basta.
- Dzieciaki plątające się całym po zamku w trakcie wojny?! W filmie możliwe - po prostu nie było ewakuacji, a ślizgonów sprowadzili do lochów(?!) Średnio rozsądne i realne.
- Przystań jako miejsce śmierci Snape'a średnio mi pasowała no ale cóż... wynagrodzili mi to w inny sposób.
- W "Insygniach..." nie pojawia się Percy Weasley i nie godzi się z rodziną. A szkoda. Tym bardziej, że brakuje sceny śmierci Freda. Dla mnie miało to jakiś magiczny wymiar - rozejm i strata wzajemnie się przeplatające. Tak jakby rodzina znowu zyskała syna i straciła kolejnego (niestety już na zawsze).
- Odebranie chwały Nevillowi, która mu się należała też budzi mój sprzeciw. Zamiast podziwu na oczach tłumu zostaje wyszydzony (monolog na plus), a Nagini zabija tylko na oczach Rona i Hermiony. Z "nastoletniej" obsady Matthew Lewis jakoś najbardziej mi "podszedł" w tej ostatniej części.
- Pożegnanie Harrego z Ronem i Hermioną takie jakieś nienaturalne wyszło. Ron stoi jak kołek i nawet się słowem nie odezwie, Hermiona nieco lepiej. I to mają być przyjaciele? Niemniej jednak nie było tej sceny w książce ale była potrzebna później gdy Voldemort przynosi ciało Harrego. Wtedy tłumacze sobie brak reakcji Rona i Hermiony tylko tą wcześniejszą sceną - że wiedzieli co czeka Harrego i już zdążyli się z tym pogodzić.
- Rozmowa z Dumbledorem taka bardzo okrojona i pozbawiona wątku o Insygniach. Wizualnie jednak bardzo ciekawa: po tym całym mroku ta sterylna biel robi wrażenie.
- Finałowa scena skopana. Albo inaczej - zupełnie odbiegająca od moich wyobrażeń. Dodanie paru zaklęć podczas ich pojedynku uważam za ciekawy pomysł ale brak wyjaśnienia Voldemortowi prawdy o Snape i prawdziwym Panu Czarnej Różdżki, a także samotny pojedynek uważam za spory błąd. Trochę pozbawione logiki jest też to że wszystkie ofiary Avady... wyglądają jakby zasnęły, a Voldemort rozpada się na kawałeczki (może dlatego że przekroczył granice tego co nazywamy "złem"?).
- Przełamanie Czarnej Różdżki na pół (?!) gdy nie było nawet naprawienia różdżki Harrego ... bez komentarza. Tu sprzeciw w kinie wyraził pan za mną głośnym "Ale to nie tak!". Dziękuję;]
- Z nadzieją wyczekiwałam na epilog ale nie dość ze pozbawiony był dłuższych dialogów to strasznie okrojony. W książce jakoś przyjemnie było pokazane to życie w magicznym świecie wolnym od zagrożenia, natomiast tutaj tego brakuje. Charakteryzacja bohaterów taka sobie - dodanie postarzających fryzur to stanowczo za mało.

Recenzentką nie jestem ale chciałam się podzielić swoją opinią tylko z tego powodu, jak to określili Czesio i Rose Granger - jest to zakończenie pewnego etapu. Dzieciństwo się skończyło, odkładam magię póki co na półkę i zabieram się za realne życie. Pani Rowling gratuluje wyobraźni;] i dziękuję.