---

Jeszcze kilka lat temu przechodziłam okres buntu wobec rodziców- nie chciałam z nimi spędzać wolnego czasu, uważałam, że nie są w stanie mnie zrozumieć, ze na nic mi nie pozwalają, że rozpieszczają mojego brata, podczas gdy ode mnie tylko wymagają, ale z czasem, na szczęście mi to przeszło. Chyba dorosłam, zrozumiałam, że patrzyłam na sytuacje dość egoistycznie i jednostronnie. Zaczęłam z nimi rozmawiać i uważam, ze wiele na tym zyskałam. Okazało się, że większość pretensji jakie do nich miałam, były raczej wytworem mojej wyobraźni, niż odzwierciedleniem faktycznego stanu rzeczy.
Teraz dostrzegam więcej. A mój brat wcale nie ma tak różowo jak myślałam. Właściwie, to nie zamieniłabym się z nim za żadne skarby świata.