---

Z okazji setnego posta strzelę sobie jakiś przydługi i przynudny esej, a co tam.
Ocenianie siebie?
Hymm. Jestem świadoma swoich wad, zacznijmy może od tego. Mimo, że kilka razy wytknięto mi, że jestem wobec siebie za mało krytyczna (a za bardzo wobec innych, tak nawiasem), w rzeczywistości tak nie jest. Wiem, że mam wady, ale znam też swoją wartość i na pewno nie dam sobie wejść na głowę.
Pierwszą moją wadą jest nieufność. Nie tylko w realu, przez internet również. Dla mnie to wada, bo utrudnia mi kontakty z innymi osobami.
Nerwowość. Jak mam zły humor, wściekam się na wszystko dokoła - obiad niedobry, zadane za dużo, brat słucha za głośno muzyki, pies za dużo szczeka, babcia się głupio pyta, kumpela narzeka, chłopak marudzi, sąsiad się krzywo patrzy... Wszystko mi przeszkadza, dosłownie. Jak wpadnę we wściekłość potrafię rzucać wszystkim, co wpadnie mi pod rękę. Na szczęście, aż taka wściekłość zdarza się rzadko.
Czepialstwo, krytyka. Dało się zauważyć, więc rozwijać nie będę.
Pamiętliwość. Oj, jak raz mi się podpadnie, potrafię zapamiętać na długo. A podpaść można nawet błahymi sprawami - nie, żebym coś strasznego tej osobie robiła, broń borze i lesie szumiący - po prostu przez długi czas pamiętam, że ta osoba to zrobiła kiedyś tak i tak i jakoś ją... inaczej postrzegam? Tak, odrobinę inaczej ją postrzegam, przez pryzmat tego, co kiedyś tam zrobiła. Wieem, że zamotałam i nikt nic z tego nie zrozumiał, ale szczegół.
A zalety?
Szczerość. Nie ukrywam tego, że kogoś nie lubię, nie ukrywam swojego zdania, tego co myślę, co czuję na dany temat. Każdy przecież może mieć i wyrażać własną opinię i ja to szanuję.
Tolerancja - u mnie nad wyraz rozwinięta. Chociaż, ma swoje granice, oczywiście, jak u każdego.
Cóż, chyba tylko tyle przychodzi mi teraz do głowy. Pewnie i wad, i zalet mam więcej, aniżeli tyle, ile tutaj wypisałam, ale wiadomo - trudno samemu się oceniać (ja bazowałam raczej na opiniach innych osób).
Finito eseju.