---

Nie wiem, czy to zaleta, czy jednak wada, jednak jestem wobec siebie strasznie krytyczna. I to nie tak o, dla popisu, tylko tak jakoś samo z siebie mi to wychodzi.
Nie żebym siebie nie lubiła. W pewnym sensie się lubię, choć jestem świadoma tego, że mimo zalet, mam też wady. Dużo wad, a nawet więcej, niż zalet. No cóż, nikt nie jest idealny.
Niektórzy ludzie w ocenie własnej nie zawsze są obiektywni; jednak ja staram się czasami patrzeć na siebie z perspektywy innej osoby i...no, czasami się załamuję.
Bo, nie da się ukryć, jestem osobą wredną, złośliwą, pyskatą, kłótliwą, czepialską, krytyczną, szczerą do bólu (niby szczerość jest zaletą, choć ja czasami z nią przesadzam). No i, co chyba jest uogólnieniem tego wszystkiego - jestem po prostu trudnym człowiekiem. I to bardzo trudnym. I to jest moja największa wada.
A co do zalet...i wyjawia się moja kolejna...cecha. Nie wiem, jakie mam zalety. Aż się siebie boję czasami. Okej, ludzie mi mówią, że jestem oczytana, wygadana, inteligenta, z poczuciem humoru. Nie będę się sprzeciwiać, jednak sama uważam, że nie mam żadnego talentu. I tutaj znowu się ze mną nie zgadzają. Ja już nie wiem, co mam o sobie myśleć.

Ale mimo tych moich wszystkich wad i beznadziejnie trudnego charakteru chyba bym się nie zmieniła. Okej, chciałabym być bardziej milsza. Albo w ogóle - miła i sympatyczna, bo taka nie jestem. Przynajmniej przy bliższym poznaniu. No ale cóż, nie ma ludzi idealnych.