---

Bardzo nie lubię oceniać samej siebie. Nie potrafię... Ale w sumie to skoro trzeba, to trzeba ; )

Za jaką siebie uważam, pytasz? Uważam się za osobę wybuchową i emocjonalną. Zdecydowanie za bardzo - łatwo i czasem bez powodu się denerwuję i bez namysłu wykrzykuję to, co myślę i czuję. Szczerze powiedziawszy, to często przysparza mi kłopotów.
Jestem też, że tak powiem, trochę łatwowierna. Potrafię bez problemu zaufać komuś, kogo znam zaledwie jeden dzień/kilka dni i zwierzyć mu się ze swoich problemów. To też cecha, której nienawidzę i która jest dla mnie utrapieniem, ale nie potrafię jej wyplenić.
Poza tym często robię coś, czego wcale zrobić nie chcę, a potem żałuję. Szczególnie kiedy jestem w dołku, a i to zdarza mi się nierzadko. Łatwo przychodzi do mnie smutek, jednakże tak samo łatwo odchodzi. No... Niezawsze.
Nieśmiałość w określonych sytuacjach. Po prostu są takie chwile, w których za Chiny Ludowe nie mogę się przemóc, by wyjść na środek i wystąpić. Wszyscy powtarzają mi, że mam nienajgorszy głos, ale wstydzę się śpiewać. No i przez to z pewnością wiele tracę.
No i zupełna odwrotność - nadmierna pewność siebie. Również w określonych sytuacjach. Np. na lekcjach, kiedy siedzę sobie bezpiecznie w ławce, nie mogę się powstrzymać, żeby nie "wyskoczyć przed szereg" z odpowiedzią. Nie potrafię po prostu!

A zalety?

Na pewno szczerość. Zawsze i wszędzie potrafię szczerze powiedzieć komuś co o nim sądzę, co sądzę o czymś... Zawsze. Taka już moja zasada.

Jak to już ktoś ujął
"Więcej grzechów nie pamiętam"...