---

" W końcu Nasuada potężnym wysiłkiem woli odwróciła wzrok.
Ze źródła gdzieś za jej głową promieniował jednostajny, pomarańczowy
blask, dość silny, by ukazać kształt ośmiokątnej komnaty, lecz nie dość ostry,
by przegnać cienie, zasnuwające niczym muślin kąty w górze i na dole.
Przełknęła ślinę i odkryła, że zaschło jej w gardle.
Powierzchnia, na której leżała, była gładka, zimna i nieprzyjemnie twar-
da: pod palcami dłoni i piętami wyczuwała materiał przypominający ka- [...]"
Dziedzictwo tom II Ch. Paolini

str. 100 wers 1-4