---

Rozdział I - 4

Piątek, 24.04

Hermiona wyszła z pracy ciutkę przed południem i fiuuknęła prosto do siebie. Nie sądziła, żeby Snape wszedł do niej prosto przez kominek - to tak, jakby w świecie mugoli wszedł do czyjegoś domu wywalając drzwi kopniakiem. Wyszła więc przed dom, usiadła koło furtki, która na ogół była zamknięta i nikt nie mógł wejść do budynku nie będąc wpuszczonym przez lokatorów. Obawiała się, że Snape nie poradzi sobie z domofonem.
Punktualnie w południe zobaczyła jak wychodzi zza rogu i aż wstała ze zdumienia. No cóż, pierwszy raz widziała swojego profesora w mugolskich ubraniach...
Czarne buty, czarne jeansy, rozpięta czarna, wełniana kurtka i czarny pasek. Jedynym białym akcentem była luźna, biała koszula. Wiatr zwiewał mu długie włosy na twarz.
O boski Merlinie...
Dobrze się złożyło, że zobaczyła go, kiedy był jeszcze kilkadziesiąt stóp od niej. Przynajmniej mogła jakoś dojść do siebie i odzyskać głos.
- Dzień dobry, panie profesorze... - podała mu na powitanie rękę, którą lekko uścisnął.
- Witam, panno Granger.
- Tak sądziłam, że nie przyjdzie pan przez kominek. To byłoby niezbyt... - przez sekundę szukała odpowiedniego słowa - eleganckie...
- Przede wszystkim niebezpieczne - potrząsnął głową. - Mówiłem ci, że mogą skontrolować połączenia przez Sieć Fiuu.
WSZYSTKIE połączenia? Między Hogwartem i moim domem też?!
Zagryzła lekko dolna wargę odpowiadając sobie natychmiast na to pytanie. Skoro on tak mówił, to znaczy, że dokładnie tak było.
- Mów czego się dowiedziałaś...
- Może wejdziemy do mnie? Tu jest trochę zimno...
- Nie sądzę. Przypuszczam, że nie masz w domu żadnych zabezpieczeń...? Chcesz, żeby ktoś nam wszedł przez kominek w najbardziej nieodpowiednim momencie?
Hermiona zaczerwieniła się lekko, zarówno z powodu nagany, jak i tego, że zabrzmiało to trochę dwuznacznie.
- Przepraszam... Ale w takim razie to trochę za późno na założenie jakichkolwiek... Jeśli teraz jakieś odkryją, to się zaczną zastanawiać czemu nagle potrzebne mi zabezpieczenia...
Snape skinął głową. Miała rację, nie był to najlepszy moment.
- Co znalazłaś? - zapytał, siadając obok na murku.
Streszczając się zaczęła opowiadać. Kiedy tylko wspomniała, że poszła do gabinetu Norrisa, Snape drgnął.
- Poszłaś do jego gabinetu?! - zapytał z niedowierzeniem. - Zwariowałaś?!
- Na całe szczęście, że poszłam do Norrisa! - żachnęła się Hermiona, choć miała ochotę przyznać mu rację. Faktycznie, musiała zwariować. - Pomyślałam, że skoro u Rockmana nic nie znalazłam to...
- Nie próbuj mi wmówić, że Norris trzyma coś na wierzchu.
Nie tylko ty nie lubisz, jak ci się przerywa...
- Nie, nie miał żadnych dokumentów, ale za to znalazłam u niego zdjęcie z Davidem Lawfordem. Z podpisem 'Dla Brata krwi - Davy' czy coś w tym guście. Skojarzyłam natychmiast rozmowę Norrisa z Rockmanem, w której mówił coś o Davy'm. Dzięki temu poszłam do Lawforda. Lawford znany jest z tego, że nie stosuje się do zasad bezpieczeństwa i trzyma wszystko na wierzchu. I na jego biurku znalazłam coś, co wyglądało jak szkic ustawy - prawie zacytowała z pamięci krótki tekst.
- Będą chcieć pana do czegoś zmusić. Sądzę po szkicach ustawy, do tego, żeby nie przyjmować do Hogwartu ani pół krwi, ani mugolskiego pochodzenia czarodziejów.
Jasne, zmusić mnie! Chciałbym zobaczyć jak zamierzają to zrobić...
- Granger, mnie nie można ot tak, po prostu zmusić... - warknął.
Hermiona spojrzała na niego bardzo smutno. Nie wiesz jeszcze, jak bardzo się mylisz...
- Gdzie pan był w nocy z wtorku na środę...?
Już chciał na nią warknąć jeszcze raz i kazać pilnować własnego nosa, ale coś w jej wzroku go powstrzymało. Unosząc jedną brew do góry odpowiedział.
- W Hogwarcie.
- Widziałam czyjeś wspomnienie, jakiegoś mugola ze Stirling. Nie wiem, czy pan wie, ale tamtej nocy ktoś napadł na jakąś rodzinę i zamordował pięć osób, w tym troje małych dzieci. Mugolska policja nie ma pojęcia jak, bo na zwłokach nie ma żadnego śladu... nie wiedzą jak zginęli. Ale mają świadka, który widział sprawcę. No więc w tym wspomnieniu... to był pan - zamilkła na chwilę. Do oczu napłynęły łzy i jej głos drżał, kiedy dokończyła. - Avada Kedavra.
Kiedy się opanowała i odważyła podnieść na niego spojrzenie, patrzył nieruchomo na chodnik z nieprzeniknioną miną. Nie dziwiła się - jej samej zajęło parę chwil na zrozumienie wszystkich implikacji tego odkrycia.
- Panie profesorze... ja wiem, że to nie pan. Wierzę w pana. Ale teraz już wie pan, jak chcą pana zmusić do współpracy...
Snape wolno spojrzał jej w oczy.
- Będziemy musieli porozmawiać i mam na myśli bardzo długą rozmowę - powiedział, a jego głos nie był twardy, jak zazwyczaj. Wstał i kiwnął głową, jakby na pożegnanie. - Czeka pani na mnie o siedemnastej, za tamtym rogiem, panno Granger. Na razie proszę nic nie robić. - Zawahał się i dodał na odchodnym. - I niech się pani ciepło ubierze...


Popołudnie jakoś przetrwała. Wyszła za dwadzieścia piąta, żeby mieć czas się przebrać - Hermiona nie miała zwyczaju się spóźniać i wiedziała, że Snape też był maniakiem pod tym względem.
Deszcz nadal padał, więc ubrała się cieplej, schowała różdżkę do kieszeni i wyszła czekać na Snape'a.
Zjawił się oczywiście punktualnie o piątej. Wyglądał dokładnie jak w południe, tylko zapiął kurtkę.
- Wiesz, gdzie możemy usiąść i porozmawiać?
- Tak, całkiem niedaleko jest niezła mugolska knajpa. Jest kupa ludzi, więc trochę hałasu, ale przynajmniej nikt nas nie podsłucha.
Siadając przy stoliku w kącie sali Snape pokiwał aprobująco głową, ale menu spodobało mu się o wiele mniej. W końcu skapitulował.
- Zamów coś zjadliwego. Tylko żadne fish & chips!
Hermiona zamówiła więc Roasty dinner, który już tu próbowała więc wiedziała, że jest wyśmienity.
- Pije pan wino? Nie wiem, jakie do tego pasuje, ale pewnie kelner będzie wiedział.
Snape potaknął i przeczekał zamawianie posiłku. W tym czasie przygladał się kinkietom na ścianie, w formie lichtarzy ze świecami. Hermiona skończyła składać zamówienie, zerknęła na co tak patrzy i uśmiechnęła się słabo.
- Wyglądają nieźle, ale nie da rady ich wynieść... Wie pan, to wszystko działa na elektrykę, więc wlókłby pan za sobą kabel...
Na króciutką chwilę uniósł kącik ust w lekkim uśmiechu, ale szybko przybrał zwykły wyraz twarzy. Hermionę zaskoczyło nagle to, że już się go nie obawiała. Poczuła się bez mała tak, jakby widziała go już tysiące razy, ale do tej pory jej wzrok prześlizgiwał się po nim i teraz po raz pierwszy dostrzegła tak naprawdę. Byli po tej samej stronie i oboje doskonale teraz o tym wiedzieli.
- Wracając do naszej rozmowy... Zdajesz sobie chyba sprawę, jak poważna to jest sprawa. Rozmawiałaś o tym z kimś?
- Tylko z panem. Harry nie ma wystarczającego doświadczenia. Pan Wesley... hmmm...
- Przecież mogłabyś na niego liczyć, czyż nie?
- Kiedyś tak. Teraz... no dobrze, powiem panu o co chodzi, żeby wszystko było jasne. Rozeszliśmy się z Ronem... Nie wdając się w szczegóły, Ron znalazł sobie inną i któregoś dnia po prostu na nich wpadłam... To samo powiedziałam Wesleyom, ale to on z nimi mieszka i może im opowiadać co chce i kiedy chce, więc nie wiem, co teraz o mnie sądzą... - bawiła się widelcem leżącym na serwetce.
- Co za dureń. Ale cóż, nigdy nie twierdziłem, że Wesley jest inteligentny - Snape coś wiedział o tym jak to jest, kiedy osoba, która się kocha, woli kogoś innego. Choć w jego przypadku to nie było dokładnie to samo.
- Dziękuję - uśmiechnęła się lekko i spojrzała na niego. - W każdym razie dlatego nie chciałam z nim o tym rozmawiać.
- Rodzicom nie mówiłaś?
- Tylko trochę. Bez szczegółów. Powiedziałam, że się trochę skomplikowało w pracy, że niby dostałam awans, ale ktoś chce mi świnię podłożyć... - po jej twarzy przemknął krótki uśmiech. - To znaczy, że ktoś mi źle życzy.
- Bardzo dobrze. I tak ma zostać. Nie mów o tym nikomu, pod żadnym pozorem. Tylko ja mogę zdecydować czy i kto może się w to wmieszać. Jeśli chodzi o twoje mieszkanie, będziesz jednak musiała założyć sobie jakieś zabezpieczenia. Im szybciej, tym lepiej. W którymś momencie oni pewnie się zorientują, że coś podejrzewasz i mogą zacząć jakoś reagować. Jeśli zrobisz to wtedy, to po prostu potwierdzisz, że mają rację. Żebyś teraz miała jakieś wyjaśnienie, upozorujemy włamanie. Rozgłosisz to u siebie w pracy i nikt się nie będzie dziwił, że młoda, samotna kobieta zabezpiecza swoje mieszkanie.
- Wiedzą już o Ronie.. nie będzie to dziwne, że tyle się nagle dzieje?
- Mówi się, że nieszczęścia chodzą parami.
- Chyba w stadach... - burknęła, a on opanował chęć zaśmiania się.
Kelner przyniósł pieczywo i pozmieniał trochę nakrycia na stole, więc milczeli przez chwilę.
- Przypuszczam, że to pan się do mnie włamie, tak? Którędy, przez kominek? Czy przez drzwi wejściowe?
- Przez kominek. To będzie bardziej wskazywało na czarodziejów. Inaczej mogłabyś po prostu założyć jakieś dodatkowe zamki w drzwiach. A tak zaklęcia będą usprawiedliwione.
- Ale ja nie znam żadnych!
- Po pierwsze, do tego tobie wystarczyłaby książka - Snape postanowił nie zwracać uwagi na rumieniec, który wypłynął jej na policzki, choć zanotował sobie w myślach, że trzeba będzie nad tym popracować. Ktoś jej coś zainysunuuje, a zaprzeczanie się na nic nie zda, jeśli przy okazji będzie wyglądała jak piwonia... - Po drugie Jinks & Hayde zakładają je profesjonalnie. Możesz się do nich zgłosić, przyjdą i założą. Tak z pewnością to będzie lepiej wyglądało.
Dziewczyna była trochę głodna, więc wzięła małą kromkę świeżego chleba i zaczęła podskubywać.
- A... kiedy chce się pan włamać? Warto byłoby, żeby mnie wtedy nie było. Może pan narobić trochę bałaganu.
- W poniedziałek albo wtorek, jak będziesz w pracy. W ten weekend nie mogę. Skorzystaj z okazji i zabierz z domu to, co najbardziej wartościowe, bo coś będę musiał ci ukraść...
Hermiona nagle się ożywiła.
- Mogę jakoś oznaczyć to coś, żeby właśnie to mi pan ukradł?!
- Jeśli chcesz... Co to takiego? - zapytał Snape, chcąc wiedzieć, czy przygotować się na coś ciężkiego, czy bardzo dużego.
- Moja ciocia uważa się za malarkę. Dostałam od niej obraz, który wieszam, jak ona ma przyjść, a potem czym prędzej ściągam ze ściany, bo aż oczy od tego bolą...
- Ładnie doceniasz prezenty od rodziny...
- Jak go pan zobaczy to zrozumie...! Jak już musi pan coś zabrać, to lepiej to. Bo inaczej mógłby pan wziąć coś, co ma dla mnie wartość.
- Masz nadal tego rudego kota? Jeśli tak, to muszę przypomnieć sobie zaklęcie na oczyszczanie ubrania z kociej sierści...
No tak, przecież wiedział o Krzywołapie. Kto jak kto, ale on musiał sobie go dokładnie zapamiętać. Czując, że chyba nigdy nie przestanie się rumienić, potaknęła patrząc w talerz.
Snape westchnął w duchu. Kelner ciągle się kręcił. Przyniósł im małe buteleczki z sosami i octem. Żeby coś mówić, zaproponował:
- Umówmy się, że to, co się zdarzyło w czasie twojej niewątpliwie chwalebnej szkolnej karierze odkładamy na bok i zapominamy, dobrze? Będzie nam trochę ciężko ze sobą... pracować - przeciągnął lekko sylaby - jeśli za każdym razem, jak coś powiem, będziesz się peszyć. Rozumiemy się?
- Oczywiście. Nie będzie to łatwe, ale...
- Aż tyle narozrabiałaś? - uniesiona brew. Klasyka.
- Za późno na odejmowanie punktów! - roześmiała się.
Po chwili kelner przyniósł im wreszcie talerze i zaskoczył go fakt, że Hermiona zamówiła sobie zwykłą herbatę z mlekiem.
- Nie lubisz wina? - podniósł do góry kieliszek, spojrzał na czerwony płyn pod światło i powąchał z przyjemnością.
- Jak to moja mama mówi, dobre wino nie jest złe. W zasadzie to bardzo rzadko piję. Dobre wino może być, piwo też, reszta może już niekoniecznie. Ale nie sądzę, żeby to był najlepszy moment na picie. Zmęczenie, zdenerwowanie... lepiej nie mówić co by z tego wyszło... Do domu bym pewnie nie trafiła!
No to faktycznie lepiej zostań przy herbacie...
Kiedy zostali sami, jedząc mogli wrócić do poważnych tematów.
- Ma pan jakiś pomysł? Co można zrobić, żeby ich powstrzymać?
- Nie wymyśliłem za wiele, póki co mam za mało wiadomości. Ale mam parę pomysłów. Trzeba będzie przedstawić całą sytuacje Shakleboltowi, ale żeby to zrobić, trzeba najpierw mieć niepodważalne dowody. Z tym co mamy, niewiele zwojujemy. Za to oni zorientują się i zakonspirują jeszcze bardziej.
- Szkoda, że więcej nie znalazłam...
Już odruchowo chciał ją za to skrytykować, kiedy przyszło mu do głowy, że w taki sposób daleko nie zajdą.
- Nie wiedziałaś czego szukasz. Wpierw trzeba będzie się zorientować dokładniej kto w to jest wmieszany, Może trochę ich podsłuchać i wtedy będziemy wiedzieć, co szukać i gdzie.
- Myśli pan, że oni... robią jakieś notatki, piszą pamiętniki...?
Snape wzruszył ramionami.
- Zdziwiłabyś się, gdybyś wiedziała jak niektórzy potrafią być głupi. Choć o pamiętniki ich nie posądzam. Granger, powiedz, że ty żadnego nie piszesz! - zamarł nagle z widelcem w powietrzu i kiedy zaprzeczyła z wyrazem oburzenia, kontynuował. - Ale wysyłają do siebie pewnie sowy z wiadomościami. Robią właśnie takie szkice ustaw. Norris może zapisuje sobie różne pomysły...
Przez chwilę milczeli. Hermiona przyglądała się jak Snape je. Nie można było tego w żaden sposób porównywać do tego, jak jedli Harry i Ron. Nieraz mówiła im 'Jedzcie...', a jak odpowiadali, że przecież jedzą, dodawała 'Jedzcie..., a nie żryjcie!' W każdym jego ruchu można było dopatrzeć się jakieś elegancji. Niby wykonywał te same gesty, co wszyscy na całym świecie, ale jego gracji nie powstydziłaby się Królowa. Równocześnie nie było w tym nic sztucznego, wymuszonego.
Już choćby sposób, w jaki długimi, wąskimi palcami odrywał kawałki chleba, moczył je w sosie i wkładał do ust.
No tak, nie ma się co dziwić, że po prawie ośmiu latach jedzenia w towarzystwie Harry'ego i Rona NORMALNI ludzie robią na tobie wrażenie!
- Czy można z nimi zagrać tak, jak chcą zagrać z panem? Jakoś ich zaszantażować? - zdecydowała się skoncentrować na czymś innym.
- Pomysł jest dobry, ale musielibyśmy coś na nich mieć...
- Słyszałam historie o tym, że Benson ma na każdego haka... Może można będzie się dostać do tych jego notatek...?
Jej rozmówca pokiwał wolno głową.
- W takim razie trzeba będzie podrążyć temat. Myślałem też o tym, żeby wypłynęła na wierzch jakaś ustawa... projekt ustawy, która idzie w zupełnie inną stronę niż ten ich szkic. To mogłoby ich jakoś sprowokować.
- To się da załatwić... Tak się składa, że mam coś na panią Skeeter i ta zrobi wszystko, co się jej każe...
Ku jej zdumieniu Snape zaprotestował krzywiąc się.
- Mowy nie ma! Po pierwsze już ci mówiłem, to ja decyduję czy ktoś jest w to wciągnięty, czy nie! Po drugie myślisz, że co, że ta baba nie skorzysta z pierwszej lepszej okazji, żeby ci dokopać?! Żadnych durnych pomysłów!
Choroba... i tak długo był miły... zapomniał się, ale już mu przechodzi...
- Ma pan rację...
- Co takiego na nią masz?
Hermiona była zaskoczna, że nagle zebrało mu się na plotki. Snape i plotki?! Ale w końcu podobno faceci to większe plotkary niż kobiety... Snape zrozumiał jej spojrzenie natychmiast.
- Sądzisz, że mnie to tak po prostu interesuje, tak? - powiedział jedwabistym głosem. Tak jedwabistym, że przechodząca koło nich do stolika obok nich kobieta aż spojrzała na niego dziwnie. Kończąc zniżył głos. - No więc dowiedz się, że być może JA będę mógł zdecydować, czy to się może do czegoś przydać...
Hermiona zaczerwieniła się tak, że jeszcze trochę, a nie różniłaby się od wina w jego kieliszku.
- Przepraszam... No więc na czwartym roku odkryłam, że Rita Skeeter jest niezajestrowanym animagiem...
Ale nie wywołało to wcale prychnięcia czy innego pobłażliwego wzruszenia ramionami. Snape zamarł patrząc na nią i unosząc wolno rękę, żeby pogładzić usta palcem wskazującym.
Kobieta usiadła na swoim krześle i zaczęła się na niego gapić. Nabrał głęboko powietrza starając się ją ignorować i rozważyć tą informację.
- Całkiem... dobry pomysł.
- Nie rozumiem... Chce pan ją tym nadal szantażować..?
- Nie... - uśmiechnął się triumfująco i Hermiona stwierdziła, że cuda też chodzą stadami. Dziś nie tylko pierwszy raz widziała Snape'a w mugolskich ubraniach, nie tylko pierwszy raz poszła z nim na obiad, ale i pierwszy raz widziała, jak się uśmiecha. - Zastanawiałem się, jak można podsłuchać niezauważenie naszych nowych przyjaciół... Skeeter miała bardzo dobry pomysł!
Acha, Skeeter. No tak, a ja już myślałam, że to ja... Wygląda na to, że limit na cuda się wyczerpał.
- Jest pan animagiem? - dolała mleczka do herbaty i zaczęła ją mieszać. - Zarejestrowanym?
- Jestem. I nie, niezarejestrowanym - nie chciał wdawać się w szczegóły. Po 'żarcie' Pottera, który prawie skończył się jego śmiercią we Wrzeszczącej Chacie doszedł do wniosku, że skoro Potter, Pettigrew, Lupin i Black mogli zostać animagami, nie było żadnych powodów, dla których jemu mogłoby się to nie udać.
- Ciężko będzie ich podejść, jak zamieni się pan w łanię...
- Wiem, ale podobno znasz się trochę na transmutacji, czyż nie? Więc możesz mnie transmutować w coś innego...
Hermiona aż zachłysnęła się z wrażenia.
- Genialne!!!
Ta baba zdecydowanie zaczynała go denerwować! Odstawił kieliszek, przechylił głowę na bok i wwiercił w siedzącą nieopodal kobietę tak wściekłe spojrzenie, że ta aż zachwiała się z wrażenia i spojrzała na bok.
Hermiona przez chwilę nie rozumiała co się dzieje. Snape wyglądał na zadowolonego, aż tu nagle przybrał taki wyraz twarzy, jak czasem na Eliksirach, kiedy był wyjątkowo wkurzony. Serce zaczęło jej walić w piersi zanim się zorientowała, że to nie o nią chodzi. Chyba stała się nerwowa... Obróciła się podążając wzrokiem za jego spojrzeniem i zobaczyła elegancką blondynkę, w porwanych na kolanach i poprzecieranych na udach jeansach, w zabójczych szpilkach i obcisłym T-shircie.
Co jest, że ciągle plączą mi się pod nogami blondynki?! Jedna gorsza od drugiej!
Snape odwrócił się na powrót do Hermiony już wyglądając normalnie i ciągnął, jakby nikt im nie przerwał.
- Jeszcze jedna ważna rzecz. Muszę jeszcze to do końca przemyśleć, ale już mam pomysł na to, jak będziemy się komunikować. Nie możesz ciągle chodzić na pocztę i dostawać sowy powrotne. Kiedy włamię ci się do mieszkania, zostawię ci listę miejsc, w których możemy się bezpiecznie widywać, listę ewentualnych kryjówek gdyby coś poszło bardzo źle i... sposób na komunikację.
- Jakby to miało wyglądać?
- Obustronny pergamin magiczny, który jest częścią Rytuału Magicznej Wspólnoty. Jak chcesz mi coś napisać, wystarczy, że pomyślisz o tym i stukniesz w niego różdżką. Możemy w ten sposób dyskutować; będziesz widzieć na bieżąco co piszę. Ale tylko ty i ja. Dla każdego innego będzie to zwykła, czysta kartka. Muszę tylko jeszcze dopracować plan, jak mamy wiedzieć, że jedno z nas coś napisało.
- Żeby wiedzieć, że trzeba go przeczytać, tak? Wiem jak. Kontaktowe galeony... To znaczy.... Kiedy stworzyliśmy Gwardię Dumbledora, musieliśmy móc powiadamiać się nawzajem o kolejnych zajęciach. Zrobiłam wtedy specjalne kontaktowe galeony dla każdego członka GD. Kiedy Harry chciał nam podać datę i godzinę kolejnego spotkania, stukał w swój i natychmiast inne stawały się cięższe i pojawiała się na nich data i godzina.
- Będziemy musieli wymyśleć coś innego. Galeona można pomylić, zostawić w innej szacie, zgubić... W naszym przypadku musi to być coś, co się ma przy sobie w dzień i w nocy, bez ryzyka utraty i nie może wyglądać to podejrzanie.
Dopijając swoje wino patrzył na dziewczynę przed nim, która utkwiła wzrok gdzieś w okolicach jego talerza i wydawała się być maksymalnie skupiona. Przez moment pomyślał o legilimencji. Oczywiście wiedział, że powie mu co wymyśliła, ale chciał po prostu wiedzieć jak szuka i analizuje pomysły, odrzuca słabsze, zostawia te lepsze... Panna Granger miała opinię najzdolniejszej czarownicy od czasu Roveny Rawenclaw i za czasów szkolnych musiał, bardzo niechętnie i pod naciskami Dumbledora, się z tym zgodzić, choć za nic na świecie by się do tego nie przyznał. Teraz szkoła była już wspomnieniem, nie była już jego studentką, ale raczej partnerem w tej grze, w którą zostali oboje wmieszani.
W końcu podniosła na niego wolno czekoladowe oczy.
- Czy to zaklęcie można rzucić na biżuterię?
- Na każde ciało stałe. I tylko na rzeczy martwe.
- W takim razie pan może mieć medalion na łańcuszku, a ja mogę mieć pierścionek. Najlepiej byłoby też móc zrobić tak, żeby i w medalionie i w pierścionku można było schować pergamin jak już potraktuje się go zaklęciem zwiększająco - zmniejszającym. Wtedy mamy wszystko pod ręką. Jest tylko jeden kłopot... Nie wiem, jak można stworzyć magiczne skrytki w takich przedmiotach...
Jednak limit na cuda jeszcze się nie wyczerpał.
- Panno Granger, dziesięć punktów dla Gryffindoru - profesor Snape wykonał coś w rodzaju ukłonu w jej stronę, wyginając kąciki ust w uśmiechu.
Hermiona otworzyła usta ze zdumienia, po czym jej twarz oblał radosny uśmiech.
- Bardzo dziękuję, profesorze Snape...
Chwilę patrzyli się na siebie i dziewczyna odwróciła wzrok czując się trochę niezręcznie.
- Proszę pozwolić mi znaleźć biżuterię. Ale będę potrzebować pańskiej pomocy przy tworzeniu magicznych skrytek.
- Zajmę się tym. Kup coś w ten weekend i zostaw w mieszkaniu. W jakimś rzucającym się w oczy miejscu.
- Położę koło tego obrazu, który może pan ukraść.
Snape przypomniał sobie listę spraw, o których chciał porozmawiać z Granger. Został jeszcze pretekst do jej wizyt w szkole, nie wątpił bowiem, że parę razy będzie musiała się tam pojawić.
- Nie wiem ile czasu to potrwa, więc sądzę, że trzeba będzie skorzystać z twojego pomysłu zdawania OWUTEMÓW w przyszłym roku. To będzie dobry pretekst do twoich wizyt w Hogwarcie. Będziesz mogła przychodzić do profesor McGonagall i nikt się nie będzie dziwił.
- W takim razie zacznę o tym mówić w Ministerstwie. Na niektórych mogę liczyć z zamkniętymi oczami, polecą rozpowiadać to dalej, zanim jeszcze dobrze nie zamknę drzwi.
- Tylko nie przesadzaj. To nie może wyglądać podejrzanie. Norris ma się o tym dowiedzieć przez przypadek, nie może odnieść wrażenia, że mówisz to specjalnie po to, żeby usprawiedliwić wizyty w szkole.
Hermiona skinęła głową zastanawiając się, jak traktować to, co powiedział. Jako poradę kogoś, kto się zna, czy jak napomnienie.
- Oczywiście. Powiem o tym choćby Aylin, ona natychmiast powie to Rockmanowi. A jako dwie kobiety, mamy przecież prawo do pogaduszek.


Snape nie miał mugolskich pieniędzy, więc zapłaciła Hermiona. Wszystkie drobne jej wyszły, miała tylko banknot 50-funtowy, więc nie mogła tak po prostu zostawić pieniędzy na spodeczku na ich stole, musiała pójść zapłacić przy kontuarze.
Ktoś podszedł z boku do Hermiony i ta obejrzała się, myśląc, że to kelner. Ale była to blondynka z sąsiędniego stolika. Pochyliła się do niej i powiedziała cicho z drwiącym uśmieszkiem.
- Ale ciacho... - i obróciła się do wyjścia.
Snape czekał przy stoliku przeglądając ostatnie wydanie The London Evening Standard. Zachowanie ostrożności miał już tak głęboko zakorzenione, że kątem oka obserwował Granger. Zobaczył podchodząca do niej blondynkę, pochylającą się i mówiącą coś i dziewczynę, która odruchowo spojrzała na niego, po czym gwałtownie obróciła głowę.
Co, do cholery...
Ubrali się i wyszli na ulicę. Snape musiał się dowiedzieć, co się stało. Teraz. Przecież musiał móc jej ufać! Kim była tak naprawdę ta baba? Co ona chciała od Granger? Czy też może to Granger chciała coś od niej? Siedziała blisko, może podsłuchiwała? Może miała to robić? Może to wszystko było zaaranżowane?
- Co ona ci powiedziała? - zapytał.
- Kto?
- Nie bądź głupia i nie pogrywaj ze mną, doskonale wiesz kto! - syknął.
- Ehm... nic takiego... takie tam... pogaduszki...
Spojrzał na nią uważnie. Szła patrząc przed siebie, ale rumieniąc się trochę. Chcesz czy nie, i tak mi powiesz...
Zbliżali się już do jej domu.
- Znasz ją?
- Nie. Naprawdę!
Ujął ją mocno i pewnie pod łokieć i zatrzymał się nieopodal bramy. Dziewczyna spojrzała na niego dużymi oczami rumieniąc się jeszcze bardziej.
- Granger, zapamiętaj sobie, nie mam zwyczaju powtarzać. Zrobię to pierwszy i ostatni raz. Co ta baba ci powiedziała... - spytał wolno, niskim głosem, wpatrując się jej głęboko w oczy.
Hermiona otworzyła usta, ale to jej nie chciało przejść przez gardło. Ale z pana ciacho....Aż zasłoniła sobie usta dłonią. Jak ja mu to powiem... i wytłumaczę...
Snape prawie stracił cierpliwość. Pociągnął ją lekko do siebie, ale nie zdążył zrobić już nic więcej. Hermionę zalała nagle fala gniewu. Cholera, nie ja to wymyśliłam!!!! Niech się wypcha!
- Powiedziała, że pana niezłe ciacho - niemal wypluła to z siebie. - Jeśli pan tego nie zauważył, to chyba jej się pan spodobał!
Zamarł. Zupełnie nie tego się spodziewał...
- Mogę już iść? Do widzenia! - Hermiona wyrwała mu rękę i nie czekając na odpowiedź, ruszyła w kierunku bramy.
Dotarło do niej jeszcze stłumione przekleństwo.
- Cholera! Co za durna baba...!



Weekend, 24 - 26.04

Hermiona miała wrażenie, że od dawna tak dobrze się nie czuła. Stałe zdenerwowanie, uczucie lekkiej paniki były jakby przygłuszone. Usiadła wygodnie na kanapie, że szklanką herbaty i dobrą książką. Ogień płonął na kominku, Krzywołap mruczał rozanielony... Poza tym był piątek wieczór, a ona była już w domu! Jutro mogła sobie spać jak długo chciała. W planach na sobotę miała wizytę u Harry'ego, a w niedzielę obiad u rodziców. Postanowiła w sobotę posprzątać trochę w domu, bo ostatnio nie bardzo miała kiedy i czas już był najwyższy coś z tym zrobić.
Przy okazji wyciągnę ten bohomaz od ciotki Sally! Świetna okazja, żeby się tego pozbyć. Ciekawe jak spodoba się profesorowi Snape'owi.... zachichotała w duchu.
Po czym zamarła wpatrując się w płonienie i widząc oczyma duszy sceny z dzisiejszego dnia. Snape ubrany jak mugol... Przypomniała sobie jego minę, kiedy powiedziała mu o wspomnieniach z nim w roli głównej. Potem wspólny obiad... W zasadzie można było powiedzieć, że całkiem przyjemny obiad. Abstrahując od tego, że dużo mówili na temat afery, w którą zostali wplątani, nieźle się z nim rozmawiało. Czuła się prawie swobodnie, ośmieliła się pozwolić sobie na żarty i, O Merlinie!!! Nawet się uśmiechnął! Uśmiechnął, pochwalił i przyznał punkty jej domowi. A już sądziła, że prędzej by się udławił, niż te słowa przeszłyby mu przez gardło!
Pogratulowała sobie gorąco tego, że tydzień temu zdecydowała się poprosić go o pomoc. Dziś miał już parę pomysłów, a tymczasem z Harry'm błądziliby całymi tygodniami i miesiącami, bezradni i bezbronni jak małe dzieci.
Domyślała się, że gdyby nie został w to wplątany, zapewne by jej nie pomógł. Więc w skrytości ducha cieszyła się, że tak wyszło. O ile można się było w tej sytuacji czuć komfortowo, ona tak się czuła. Wiedziała, że będzie mogła na niego liczyć, ufać mu... i że będzie mogła dużo się od niego nauczyć.
Gdyby jeszcze pół roku temu ktoś powiedział jej, że będzie siedzieć z nim w restauracji, nie uwierzyłaby.
Nie tylko siedzieć w restauracji... Jutro będziesz mu kupować medalion! TO jest dopiero numer!
Uśmiechnęła się pod nosem, napiła się herbaty, oparła wygodnie o miękką poduszkę, otworzyła książkę... i zasnęła zanim skończyła pierwsze zdanie.


Dopiero koło dziesiątej wybrała się do Klejnotów Flawiusza, największego sklepu z biżuterią na Pokątnej. Wydawało jej się naturalne, że medalion i pierścionek muszą być czarodziejskie.
Między gablotami kręciło się już parę czarownic. Miło wyglądający sprzedawca rozmawiał z jakimś człowiekiem w oszałamiającej, jasnozielonej szacie, która ciągnęła się trochę po ziemi. Wysunął właśnie jakąś szufladę i pokazywał coś z bliska.
Hermiona przyjrzała się dwum gablotom z przedziwnymi, trochę przerażającymi pierścieniami. Jeden z nich wyglądał, jakby w środku tkwiło jakieś oko. Na innym, bardzo szerokim, widniał topornie wyryty runiczny napis. Gdyby miała chwilę, mogłaby próbować to przetłumaczyć, ale bała się przyciągnąć uwagę sprzedawcy. Kolejny pierścień wyglądał jakby miał płynny środek. W błękitnawym oczku wirowały jakieś kształty. Na niewielkiej karteczce leżącej przed jeszcze innym było napisane 'Pasaż do zmiany rzeczywistości - jeden krok dzieli cię od innego świata'.
Chyba jednak u mugoli będzie lepszy wybór... przecież ja czegoś takiego nie będę nosić!!! pomyślała oglądając dziwny, jakby poszarzały pierścień, z szerokimi ornamentami z boków, który zamiast oczka miał przezroczystą kulę ze zwykłym szpikulcem w środku. Zaklęcie bąblogłowy na palcu...
Ale potem jej wzrok padł na kilka bardzo dyskretnych, niewielkich pierścionków z małymi oczkami z różnokolorowych kamieni. Jej uwagę przykuł zwłaszcza jeden z nich. Na cieniutkiej obrączce, w srebrnej obwódce, tkwił niewielki bursztyn, w zachwycająco głębokim, pomarańczowym kolorze. W środku z pewnością można byłoby schować magiczny pergamin!
Rozejrzała się za sprzedawcą i przywołała go skinieniem głowy i lekkim uśmiechem. Ten podszedł ochoczo.
- Czym mogę pani służyć?
- Mogłabym obejrzeć ten pierścień?
- Bardzo dobry wybór, moja droga, pochwalam! - powiedział, wyciągając szufladę, wyjmując pierścionek i podając go w dwóch wąskich, eleganckich palcach, które natychmiast przypomniały Hermionie dłonie Snape'a. - Bursztyn ma wspaniałe cechy magiczne. Z pewnością je pani zna...
Hermiona potrząsnęła przecząco głową, skupiona całkowicie na pierścionku.
- Bursztyn działa leczniczo na ból zębów i przy bólach brzucha. I z pewnością na niewielkie krwotoki i biegunkę...
Oglądając pierścionek przestała go słuchać, szczególnie, że połączenie piękna bursztynu i biegunki wydawało się jej odpychające. Od spodu nie widziała bursztynu, ale srebrną obrączkę. Doskonale, to będzie jak szkatułka... Pierścionek pasował jej na serdeczny palec. Mógł być.
- ... i do tego przydałby się jeszcze naszyjnik na ból gardła...- usłyszała.
- Wezmę go.
Czarodziej skłonił się z oszałamiającą rewerencją.
- Ależ oczywiście! Czy życzy pani sobie coś jeszcze?
- Tak... szukam medalionu... - Hermiona urwała, nie chcąc za bardzo wdawać się w szczegóły.
- Zapraszam tam, w głąb sklepu.
Znalezienie medalionu dla Snape'a okazało się bardzo trudne. Po pierwsze nie wiedziała z czego. Złoto? Srebro? Odrzuciła złoto, bo nie miała ochoty wydawać na niego całego majątku. Z miedzi? Z kości? Po drugie nie wiedziała, co on lubi. Po trzecie, to musiało być coś praktycznego.
W każdym razie podchodząc do gablot miała wrażenie, że miała wybór. Kiedy przyjrzała się z bliska różnym amuletom, medalionom, wisiorom... doszła do wniosku, że niekoniecznie... Niektóre były jeszcze bardziej szokujące od pierścienia z okiem.
Były tam wielkie, ciężkie, poczerniałe wisiory o kształtach wilczych głów z płonącymi ślepiami, czaszek, gwiazd, czy do niczego nie podobnych brył, porytych w różne kształty... Płaskie medaliony z czymś, co wyglądało na odcisk wilczych śladów... Z zatopionymi kamieniami, co jeden to bardziej mroczny... z jakimiś kłakami... Hermiona zaczęła się zastanawiać, czy Borgin i Burkes nie sprzedawali tu części swoich towarów.
Płaski wisior z dziurą w środku otoczoną runami kołysał się na wielkim łańcuchu, jakby nigdy się nie zatrzymywał. Inny, dość podobny, ze spiralnym wzorem po środku był ze skryptem runicznym. Kolejny miał w środku błyszczący, święcący kamień.
Niektóre rzeczywiście były medalionami, które można było otworzyć, ale to wydawało się jej zbyt oczywiste. Odrzuciła też natychmiast wisiory w kształcie małych buteleczek. Boże, on mnie za coś takiego zabije... a przynajmniej przeklnie...
Była już prawie załamana, kiedy na samym dole dojrzała wreszcie coś, co przykuło jej uwagę.
To był wisior. Wyglądał jak spłaszczony koszyk, utkany z poczerniałego srebra. W środku tkwił ciemnozielony, okrągły kamień, który wydawał się być przytrzymywany czymś na kształt wstęgi, która z kolei była porysowana wzdłuż i w poprzek. Może trochę jak skóra węża...? Choć z pewnością nie był to wąż.
Łańcuch nie był toporny, ale też nie filigranowy, zrobiony z dużych, lekko spłaszczonych ogniw.
Sprzedawca podszedł do niej tym razem bez wołania.
- Już panienka wybrała?
Dziewczyna skinęła głową i pokazała mu wisior.
Czarodziej rozpromienił się wyraźnie. Otwierając gablotę mówił:
- Bardzo ciekawy wybór... Malachit, moja droga, ma bardzo wiele właściwości magicznych. Prowadzi do harmonii stanu wewnętrznego i otaczającego świata osoby, która go nosi. Neutralizuje agresję i pomaga w pozbyciu się bezsenności. Jest amuletem samym w sobie przeciw niebezpieczeństwu, chorobom i niektórym słabym złym urokom.
Podał jej wisior trzymając jedną ręką za łańcuch i prezentując go na otwartej dłoni.
- Rosyjscy czarodzieje wierzą, że ma zdolność spełniania życzeń... Pani przyjaciel ma wiele szczęścia mogąc dostać coś tak cennego.
Hermiona, zafascynowana, wzięła go do ręki. Podziwiając srebrne sploty i głęboką zieleń kamienia niemal czuła promieniującą z niego magię.
Coś takiego na pewno mu się spodoba! Amulet przeciw złym urokom i zdolność spełniania życzeń... MUSI się mu spodobać! Po czym przypomniała sobie, że przecież to Snape! Który zapewne postanowi jej okazać jak bardzo medalion mu się nie podoba... Ale szybko znalazła rozwiązanie. Jak będzie się krzywił, to mu powiem, że lepsze to niż magiczna zdolność leczenia biegunki!
- Bardzo panu dziękuję. Proszę go dołączyć do pierścionka - uśmiechnęła się radośnie do sprzedawcy.

Po udanych zakupach poszła na obiad do Dziurawego Kotła, gdzie spotkała parę znajomych osób, po czym udała się do Harry'ego.


Wróciwszy w niedzielę do Hogwartu, Snape poszedł wpierw do komnat Minerwy, żeby dowiedzieć się, co działo w szkole podczas jego nieobecności. Starsza czarownica zaproponowała mu filiżankę herbaty, nalała sobie drugą i oboje usiedli w wygodnych fotelach.
Chwilę rozmawiali o bójce Ślizgonów i Gryfonów z czwartego roku, w wyniku której pani Pomfrey miała dwie złamane nogi do wyleczenia (udało się jej w parę chwil), a Filch dwa rozwalone biurka (miał z tym o wiele więcej roboty). Poza tym nic większego się nie przytrafiło.
Potem Snape opowiedział trochę o Konwencji Mistrzów Eliksirów, w której brał udział przez cały weekend. Jego eliksir opóźniający doczekał się wyróżnienia, czego zupełnie się nie spodziewał. Prócz faktu, że pojawienie się na Konwencji było po prostu w dobrym tonie, Snape pojechał tam też i po to, żeby spotkać się z paroma znajomymi Mistrzami.
Kiedy już wymienili się wiadomościami, przez chwilę siedzieli oboje w milczeniu. Zaprzyjaźnili się i nie sprawiało im to żadnego problemu. Dwa wybitne umysły, pogrążone w myślach, ot i tyle.
Po jakimś czasie Snape odstawił pustą filiżankę i poprawił szatę.
- Minerwo, będę musiał prosić cię o pomoc...
- Mam zgadnąć czy mi powiesz?
Mężczyzna uśmiechnął się lekko.
- Od zgadywania mam Sybillę i Firenzo. Ty zajmujesz się znacznie łatwiejszą dziedziną magii...
Minerwa prychnęła rozzłoszczona. Nie musiała się transmutować; kiedy pochyliła głowę i spojrzała na niego zmrużonymi oczami, wyglądała zupełnie jak kotka.
- Chciałbym cię poprosić o zrobienie magicznych skrytek. W medalionie i pierścieniu. Nie mam ich jeszcze więc nie mogę ci pokazać, ale to musi być zrobione tak, żeby nikt nawet nie domyślił się, że one tam są.
Uśmiechnęła się z pobłażaniem. Co prawda jej specjalnością była transmutacja, ale jak wielu nauczycieli, nie ograniczała się tylko do niej. Już w dzieciństwie lubiła się bawić przestrzenią, redukując trójwymiar do dwuwymiaru. Robiła płaskie magiczne kufry, koszyki czy skrzynki oraz sekretne skrytki wszędzie, gdzie tylko mogła - w ścianach, w zwykłej stronie pergaminu... we wszystkich przedmiotach martwych. Wynalazła własne zaklęcie, które tworzyło trzeci wymiar. Teraz była bardzo zadowolona, że może pomóc Severusowi.
- Tylko tyle?
- Nie. Chciałbym... Znasz Rytuał Magicznej Wspólnoty?
Tym razem czarownica uniosła brwi do góry, nieświadomie naśladując swojego młodszego kolegę.
- Znam, ale przyznam szczerze, że musiałabym trochę odświeżyć sobie wiadomości. Domyślam się, że skrytki są z tym związane... Mogę spytać dla kogo szykujesz ten Rytuał?
- Dla mnie i... jeszcze jednej osoby. Będzie nas tylko dwoje, co zdecydowanie upraszcza sprawę. Potrzebuję Prowadzącego i Świadka. Wiem, że w wyjątkowych przypadkach może to być jedną i ta sama osoba, więc bardzo bym cię prosił, żebyś wyraziła zgodę na odegranie obu ról.
Mówił trochę zdawkowo, ale kobieta wiedziała, że jeśli czegoś nie mówi, na ogół znaczy to, że nie chce powiedzieć i na nic zda się proszenie o więcej.
- Oczywiście, Severusie, z przyjemnością. Posprawdzam co trzeba w bibliotece.
- Bardzo ci dziękuję, Minerwo - Snape podniósł się z fotela i przez chwilę bawił różdżką, obracając ją w wąskich palcach.
Wyglądał na... zamyślonego. Nie, to było coś innego... Jakby był pochłonięty jakimś problemem, który go trapił... W szkole? Czy poza? Może coś na tej Konwencji?
Z kim on zawiera ten Rytuał?
Kiedy pożegnał się i wyszedł, Minerwa myślała jeszcze przez chwilę, ale nie doszła do żadnego wniosku.

Panna Granger. Na myśl o niej czuł mieszaninę różnych emocji. Z jednej strony doskonale pamiętał, że należała do Złotej Trójcy. Czy też, używając jego prywatnej nazwy, Przeklętej Trójcy. W jego karierze nauczycielskiej nigdy wcześniej ani później nie trafił na takie Trio. Dzięki ci, Merlinie! W towarzystwie swoich przyjaciół złamała więcej szkolnych przepisów, niż cała reszta Gryfonów razem wziętych.
Przypomniał sobie skórkę boomslanga i skrzeloziele, wizytę na szczycie Wieży Astronomicznej o północy na ich pierwszym roku, Wrzeszczącą Chatę... CHOLERNĄ Wrzeszczącą Chatę - poprawił się. Czy zupełnie szalony pomysł wyprawy po horkruksy...!
Kiedy już powiedział sobie, po trosze dla uspokojenia sumienia, że była zarozumiałą, głupią idiotką, której zdecydowanie nie lubił, mógł przyznać przed samym sobą, że wcale nie była taka głupia. Miała wybitny umysł, zaskakującą zdolność logicznego myślenia Przecież to ona rozwiązała moją zagadkę strzegącą Kamienia Filozoficznego.. i niesamowite pragnienie wiedzy. Pod tym względem przypominała mu siebie samego. Z tego, co sam zauważył na jej pierwszym roku i co słyszał w pokoju nauczycielskim, przed przyjściem do szkoły znała i umiała materiał z połowy podręczników. On też znał bardzo dużo zaklęć jeszcze przed pójściem do Hogwartu, tyle tylko, że trochę z innej dziedziny...
Uczyła się błyskawicznie i potrafiła tą wiedzę przekazać innym. Nie raz słyszał, że znalazła i nauczyła Pottera połowy zaklęć, którymi musiał się posłużyć w czasie Turnieju Trójmagicznego.
Jako nauczyciel umiał docenić te wszystkie cechy. Normalnie. Ale nie w przypadku Granger. Przypuszczał, że jeśli chodziło o nią, sam fakt, że trzymała z Potterem i Wesleyem wystarczał, żeby nie widział w niej niczego pozytywnego. Po prostu nie chciał widzieć.
Ale ostatnie wydarzenia... już szczególnie PIĄTKOWE wydarzenia zmieniły sposób, w jaki na nią patrzył.
To było tak, jakby były dwie panny Granger. Jedna z nich była jeszcze dzieckiem - jego studentką i zadrą w tyłku. Druga, którą odkrył dzisiaj, była młodą kobietą, wystarczająco inteligentną, żeby rozmowa z nią nie męczyła go. Z zaskoczeniem odkrył, że bawiło go jej poczucie humoru. Pomysł jak rozwiązać sprawę z pergaminem był rewelacyjny. On nie wymyślił nic bo po prostu nie miał czasu się nad tym zastanowić, ale musiał przyznać uczciwie, że jakiekolwiek rozwiązanie by znalazł - nie byłoby takie ... proste i genialne zarazem!
I całe szczęście, że ostatecznie mam do czynienia z drugą panną Granger, bo inaczej nie dałoby rady z nią wytrzymać!

Tym razem ośmiu panów spotkało się u Lawforda. Nie była to wystawna kolacja z żonami i dziećmi, ale 'spotkanie starych przyjaciół' - jak to powiedział Lawford swojej żonie.
- Nie przejmuj się nami zupełnie, kochanie. Usiądziemy sobie w domku myśliwskim w parku i spokojnie pogadamy. Jeśli ktoś się spije, nie będzie ci przeszkadzał - pocałował żonę w policzek i wiedział, że ugłaskał ją sobie zupełnie.
Ponieważ dzień był słoneczny i ciepły, w jedynym pomieszczeniu w domku zrobiło się gorąco od rozpalonego na kominku ognia. Lawford wylewitował fotel na niewielki ganek i rozsiadł się w nim wygodnie.
Uwielbiał właśnie takie wieczory, kiedy mógł w spokoju wsłuchiwać się i wpatrywać w życie toczące się w jego olbrzymim parku. Najbardziej lubił wiosnę, kiedy rośliny i zwierzęta budziły się z zimowego uśpienia. W ostatnich promieniach zachodzącego słońca, które przebijało się gdzieniegdzie przez gałęzie drzew, widział nowe kwiaty, zwijające swoje płatki, całkiem jakby szły spać. Na niedalekiej polance, jeszcze skąpanej w słońcu, widział małego jelonka, który skubał leśne poszycie. Po chwili, bardzo blisko, rozległ się głośny trel drozda i tętent spłoszonego jelonka, który pomknął w leśną głuszę.
Zamknął oczy i wsłuchał się w świergoty ptaków i miarowe stukanie jakiegoś dzięcioła, który pieczołowicie wykuwał w drzewie nową dziuplę.
Leniwe oczekiwanie przerwał służący, który przyprowadził Norrisa. Było dopiero w pół do siódmej, ale Lawford domyślił się, że jego przyjaciel przyszedł wcześniej dlatego, żeby pokazać kto tu jest szefem i przywitać pozostałych uczestników narady. A niech ma tą przyjemność...
Po chwili przyszedł Scott, zaraz po nim Benson, Rockman i Smith, później zaś Stone. Watkins spóźnił się nieco, ale to było do niego podobne. Zapalony naukowiec czasem potrafił zapomnieć o tym, że powinien iść do toalety.
Chwilę trwały zwykłe powitania, pogaduszki na temat pogody i wymiana plotek przy szklaneczce dobrej, Ognistej Whisky. Stone jak zwykle popijał ze swojej piersiówki. Jednak po chwili Norris odchrząknął, by dać znak do rozpoczęcia poważnej rozmowy.
- Panowie... Wczoraj Davy, ja i Tyler skończyliśmy przygotowywać projekt ustawy o ograniczaniu przyjęć do Hogwartu. Tekst wygląda całkiem obiecująco.
- Tak w trzech słowach, Peter, o czym on jest? - spytał Smith.
- Po pierwsze muszę wam wyjaśnić, że to jest tylko pierwszy etap. Pierwsza ustawa. W kolejnych latach powinny pojawić się nowe, z jeszcze bardziej drastycznymi cięciami. Tym razem skupiliśmy się na wyeliminowaniu szlam. Od września warunkiem przyjęcia do Hogwartu jest posiadanie w bliskiej rodzinie choć jednego czarodzieja. Od następnego roku szkoła zarezerwowana będzie tylko dla potomstwa czarodziejów pierwszego stopnia. Żadne babcie czy dziadkowie nie wystarczą. Oczywiście wyjaśnienie jest uzasadnione - Hogwart został odbudowany po Bitwie, ale nadal jest w nim ciasno, a wskaźniki Czarodziejskiego Departamentu Zasobów Ludzkich pokazują zwyżkową tendencję naboru do szkoły w najbliższych latach, bazując się na statystykach urodzin.
- Brzmi to bardzo naukowo, choć domyślam się, że to nie jest prawda...? - pochwalił Benson.
- Powiedzmy, że to... taki trick. McCready z Wydziału Zaludnienia by się troszkę zdziwił, że im się tak... wskaźniki rozmnożyły - wszyscy gruchnęli śmiechem.
- A co będzie z pozostałymi uczniami, którzy mają magiczne zdolności, a nie będą mogli iść do Hogwartu? - padło pytanie.
Pałeczkę przejął Lawford, bo to była jego dziedzina.
- Projekt ustawy zakłada otworzenie od września nowej szkoły, dla uczniów mugolskiego pochodzenia. Program nauczania będzie w niej taki sam, z tym, że położymy w nim większy nacisk na naukę historii magii. W przyszłości wejdzie też nowy przedmiot o kulturze, zwyczajach i zasadach moralnych czarodziejskiej społeczności. Pomoże to w integracji z półkrwi i czystej krwi czarodziejami, otworzy drzwi do kariery i... inne tego typu bzdury.
- Brednie - zachichotał Watkins.
- Żebyście wiedzieli, jak się nad tym namęczyłem... Poszło przy tym chyba z pięć butelek Ognistej Whisky Ogdena!
Rozległ się chóralny śmiech. Faktycznie, projekt wyglądał przewspaniale. Każdy to kupi i będzie wielbił Ministerstwo. Shaklebolt będzie miał wrażenie, że przejdzie do historii jako tymczasowy Minister, który zrobił najwięcej na polu integracji czarodziejskiej społeczności.
- A tak naprawdę to co to ma być za szkoła? Tyler, można prosić? - Benson podał mu swoją pustą szklankę.
Rockman chwilę rozlewał trunek do wszystkich szklanek, a potem wyjaśnił.
- Na Rathlin Island, koło Beachside Cottages, jest taki wielki zamek. Prócz tego jest na wyspie parę domków mugoli. Zadupie. Tam właśnie otworzymy naszą nową szkołę dla szlam...
- Ale ten zamek, on jest gotowy na przyjęcie uczniów?
- James, ty chyba o parę razy za dużo zleciałeś z miotły... Oczywiście, że nie! Ale do Hogwartu się nie dostaną, więc będą musieli poczekać jeden rok... tylko jeden - dodał Rockman ze wspaniałym uśmiechem.
- A za rok rzeczywistość będzie już zupełnie, zupełnie inna...
- Dokładnie, Teddy.
- A co na to Snape? Zgodzi się? - Benson już opróżnił szklankę i teraz patrzył w puste dno.
Norris poklepał przyjaźnie Smitha po ramieniu.
- Dzięki naszemu młodemu przyjacielowi sprawę można uznać za załatwioną... - kiedy niektórzy, niewtajemniczeni, spojrzeli pytająco, dodał. - Dyrektor Snape ma pewien problem, ale jeszcze o tym nie wie. Parę dni temu wybrał się na nocną wycieczkę do Stirling i postanowił poćwiczyć sobie Avadę na pewnej pięcioosobowej rodzinie... Tyle tylko, że miał pecha, bo zobaczył go pewien mugol, który przekazał Aurorom swoje wspomnienia...
- To jest genialne...! - Tym razem Scott już nie pytał czy to prawda, czy nie. Poza tym nie miało to żadnego znaczenia, poza tym, że urządzili Snape'a na całego.
Przez chwilę wszyscy podziwiali rozwiązanie sprawy. Pierwszy opanował się Scott.
- Dobrze, Snape się zgodzi. Ale zanim się zgodzi, ta ustawa musi przejść...
- No i tu zaczyna się temat naszej dzisiejszej narady...
Norris zamilkł na chwilę.
- Musimy przejść do drugiej części naszego planu... Potrzeba nam wsparcia wśród wielu członków Ministerstwa, ale niestety w tej chwili nie możemy na nie liczyć. Będziemy musieli zainicjować zmiany personalne na kluczowych dla nas stanowiskach...
Stone poruszył się nerwowo i pociągnął zdrowy łyk ze swojej małej buteleczki, ale zamilczał. Reszta też milczała.
- Dzięki waszej obecności mamy dojście do Św. Munga, więc będziemy mogli zająć się podawaniem tam eliksirów aborcyjnych i stosowaniem zaklęć lub eliksirów antykoncepcyjnych. Trzeba będzie tylko bardzo uważać na Granger, ale tym zajmuje się już Tyler. Davy kontroluje Edukację Magiczną, a Alain Sieć Fiuu. Moim zdaniem najważniejszy do obsadzenia jest DPPC - Norris użył popularnego skrótu dla Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. - Ricky Wilson musi polecieć. Jest... za miękki. I może nam przeszkadzać. Musimy posadzić tam kogoś naszego. Teddy, będziesz miał wtedy wolną rękę z Aurorami. Poza tym musimy sobie podporządkować Wizengamot. Nie będzie nic dziwnego w tym, że nowy szef DPPC zmieni Szefa Wydziału Administracji Wizengamotu.
- Sędziów tak łatwo nie powymieniasz... - zauważył Smith.
- Nie, ale mając w garści Wydział Administracji, będziemy mogli mieć na nich wpływ... Mając dojście do Wydziału Niewłaściwego Użycia Czarów, czy już choćby używając Imperiusa. Poza tym Watkins pracuje nad nowymi zaklęciami, które zapewnią nam ich współpracę... Bardzo ważna jest też kontrola nad Wydziałem Bezpieczeństwa. W ten sposób mamy kontrolę nad tymi, których na tych stołkach posadzimy...
Każdy zgodził się z Norrisem. Młody Auror zastanawiał się, czy każdy z nich myślał o tym, że wpływ na Wizengamot może okazać się bardzo ważny, jeśli ktoś dobierze im się do dupy i to właśnie oni staną przed sądem...
- Moim zdaniem musimy mieć kogoś w Urzędzie Magicznej Informacji... Żeby mieć wpływ na Proroka i inne gazety... - zaproponował. - Przedstawienie wszystkiego w odpowiednim świetle może mieć kluczowe znaczenie dla naszego planu.
- Bardzo dobry pomysł, Teddy! - klasnął w ręce Rockman. - Ja proponowałbym przejąć kontrolę nad Wydziałem Badania Zdolności Czarodziejskich...
- I w MKB - dorzucił Watkins.
- Co to jest MKB?
- Magiczny Komited Badawczy. Ciągle wchodzę mi w paradę. Banda starych durniów, którzy boją się każdego nowego zaklęcia... - wyjaśnił pytającemu Lawfordowi Rockman.
- Dorzućcie do tego Dział Magicznych Wypadków i Katastrof - zaproponował Benson. Miał pewne podejrzenia, że w najbliższej przyszłości niektórym czarodziejom będą się przytrafiać bardzo dziwne wypadki...
Rockman nie zrozumiał.
- Wiem, że Granger jest z Wesleyem, chcesz ją kontrolować przez Arthura?
Benson nie miał czasu otworzyć ust, Stone był szybszy.
- Granger już nie jest z Wesleyem. Z plotek wiem, że wywaliła go na zbity pysk, bo podłapał sobie panienkę ze sklepiku w szkole Aurorów.
- Angelique?! - wytrzeszczył oczy Smith i gwizdnął pod nosem. - Jemu się nie dziwię, ale jej?!
- Niezła? - ożywił się Watkins.
- Niezła?! To mało powiedziane! Chłopie, ona ma boską figurę! W niektórych miejscach nawet zdecydowanie lepiej niż boską. Niestety zdolności czarodziejskich tyle u niej, co kot napłakał. Może załapie się do szkoły dla charłaków... - dodał z lekkim rozczarowaniem.
- Przymierzałeś się do niej? - zapytał któryś z jego kolegów.
- PrzymierzałBYM się, gdyby znała się na czarach. Nie potrzebuję w domu kobiety, która nawet światła nie umie różdżką zapalić...
- Wiesz co, jak tak teraz słucham, to przypominam sobie, że coś u nas o tym była mowa. Że Granger rozeszła się z Wesleyem - podrapał się po głowie Rockman. - Wygląda na to, że Wesley chciał upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Mieć w domu czarownicę niezłą w magii i do tego drugą niezłą w łóżku...
- Być może Granger też jest niezła w łóżku - Watkins od lat szukał sobie partnerki, ale jakoś żadna nie wytrzymywała jego charakteru naukowca.
Ośmioro panów zaśmiało się na to. Norris zaś dodał.
- Od Granger trzymaj łapy z daleka, Nigel.
Czas było wrócić do poważnej dyskusji.
- Być może też kogoś w Departamencie Komunikacji ze Światem Niemagicznym... Gordon Bean jest zwykłym mugolem, a nam potrzeba zapalonego czarodzieja czystej krwi. Dobrze będzie wiedzieć, co się dzieje z drugiej strony... - Lawford dopił resztkę whisky ze swojej szklaneczki. - Acha, jeszcze jedno. Alain, czy możesz kontrolować Biuro Świstoklików, Wydział Teleportacji i Zarząd Nadzoru Miotlarskiego?
- Nie wiem... Nie w pełni. Mogę grzebać w ich Rejestrach, ale nie mogę na przykład zmieniać ustawień działania Rejestrów...
- Przydałoby się to. Musimy móc śledzić na bieżąco poczynania niektórych osób. Wiedzieć kto, skąd, dokąd się teleportuje, mieć całkowitą kontrolę nad Świstoklikami... Sama Sieć Fiuu nie wystarczy.
- W takim razie dopisz do listy osób do wymiany Warrena. Ja też czułbym się lepiej mając nad sobą kogoś z 'naszych'...
- Dobra, Warren Singh wylatuje. Ktoś jeszcze?
- Departament Tajemnic... ? - zapytał ktoś cichutko, ale Norris pokręcił głową.
- Zdecydowanie nie. Nie zadzierajmy z Niewymownymi. To się może źle skończyć. Myślę, że na tym poprzestaniemy. Przygotujcie mi listę osób, które widzielibyście na tych stanowiskach. Teddy, Paul, sprawdzicie drobiazgowo każdego z nich i wybierzemy najlepszych z najlepszych.
- A jak się pozbędziemy obecnych szefów? - chciał wiedzieć Watkins.
- Paul, poszperaj w swoich kartotekach czy nie masz czegoś na nich. Może zwykły szantaż wystarczy. Jak nie, to znajdą się inne sposoby.
Na nieszczęście dla niego Norris nie pomyślał zupełnie o tym, żeby umocnić pozycję Bensona w Wydziale Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Nie przypuszczał, żeby było im to do czegoś potrzebne...

Kiedy spotkanie skończyło się, na zewnątrz było już zupełnie ciemno. Na niebie lśniły gwiazdy i wielki księżyc w pełni. Panowie pożegnali się i jeden po drugim aportowali do siebie.
Stone wyszedł przed bramę Lawforda, odszedł kawałek ciemną drogą i przystanął. Spojrzał na księżyc, potem spojrzał na zegarek i jeszcze raz na księżyc, jakby na coś czekał. Po chwili drgnął i zaczął się przemieniać. Ale wcale nie w wilkołaka...
Po chwili zamiast przystojnego mężczyzny o piwnych oczach, ciemnobrązowych, krótkich włosach i jasnej skórze stał równe przystojny blondyn. Długie włosy spływały mu gęstymi lokami na ramiona. Błękitne oczy wspaniale współgrały z matową karnacją i białymi zębami. Poprawił na sobie szatę, obrócił na pięcie i zniknął z głośnym pyknięciem.

CDN...