---

Kiedy chodziłam o przedszkola, kolega przegrał mi na płytę grę HP i Komnata Tajemnic. Nic nie rozumiałam i niestety Ron ciągle siedział na Bijącej Wierzbie. Po jakimś czasie w 3 klasie, chłopcy podczas spaceru po lesie, celowali w siebie patykami i krzyczeli: "Avada Kedavra"!!!!!!!!!!!!! Ja oczywiście tępa i w moich uszach brzmiało to bardziej jak: "Abrada Kadabra", więc i tak nic mnie to nie ruszyło. Dopiero w 4 klasie, mama kazała mi iść do biblioteki wypożyczyć sobie książkę. Pani poleciła mi właśnie HP! Zaczęłam czytać, ale bez entuzjazmu. Dopiero po powrocie z wakacji na Węgrzech, zaczęła się tworzyć pewnego rodzaju zażyłość między mną, a książką. W ciągu 1 miesiąca udało mi się pochłonąć wszystkie 6 części i z niecierpliwością oczekiwałam 7 tomu. Gdy się pojawił, czytałam z prędkością światła i po 4 dniach książka była skończona. Wtedy zaczęłam być wściekła na autorkę, że zabiła Tonks, Remusa i Freda. To był jak kubeł zimnej wody i prawie cała chęć do czytania gdzieś uciekła. Ale nie cała. Teraz kończę czytać HP 7 po angielsku. Wszystko wróciło do normy!