Chcę wam zaprezentować mój pierwszy FF. Bardzo was proszę bądźcie szczerzy, powiedzcie czy wam się podoba czy nie, tylko bez brutalności proszę.

Może wam się wydać, że wybrałam temat banalny, sprawę 'jakiejś tam miłości'. Z tego co widzę, mało jest FF-ów o miłości i wcale się nie dziwię, bo bardzo trudno jest opisać uczucia, wyrazić emocję.
Proszę Was, oceńcie, czym mi udało się ukazać miłość między Ronem a Hermioną.

Nadeszło lato. Promienie słoneczne wpadały przez rozsunięte zasłony w pokoju Rona. Gnomy, które całkiem niedawno polubiły suchą i ciepłą pogodę, wylegiwały się na liściach kapusty w ogródku. Ron przez chwilę obserwował bójkę jakichś wyjątkowo agresywnych gnomiątek, lecz po chwili powrócił do swoich rozmyślań.

On i Hermiona. To, co między nimi zaszło w Pokoju Życzeń, znalazło odbicie w ich późniejszych relacjach. " Przecież teraz wszystko powinno być jasne "- pomyślał Ron. Ale wcale tak nie było. Za każdym razem, gdy się spotykali, kiedy przyjeżdżała do Nory (od początku wakacji odwiedziła go trzy razy), rozmawiali o tym, co się wydarzyło podczas walki, co Harry zobaczył w myślodsiewni, jak przeżył Mordercze Zaklęcie. Nigdy natomiast nie rozmawiali o tym, co Hermiona zainicjowała w Pokoju Życzeń. Oczywiście temat wydarzeń w Pokoju pojawiał się kilkukrotnie, ale zawsze poruszali tylko kwestię zniszczenia diademu i przeżycia Szatańskiej Pożogi. Raz (a mianowicie wczoraj) Harry prawie wygadał się o tym pocałunku, ale wtedy Hermiona oznajmiła piskliwym głosem, że to nie ma najmniejszego znaczenia. Ron poczuł się wówczas, jakby dostał w twarz, wymamrotał coś o zmęczeniu i poszedł do swojego pokoju. Jak powiedział mu później Harry, dziewczyna widząc jego reakcję, wybiegła z domu zanosząc się szlochem.

A on przecież tak bardzo jej pragnie! Od czwartej klasy zaczął być o nią zazdrosny.
"I po co się tak od razu zakochałeś?"- skarcił się w duchu Ron." Ale przecież ona też jest winna! To ona mnie pocałowała! "- bronił się przed własnymi oskarżeniami. W końcu stwierdził, że besztanie i usprawiedliwianie samego siebie nie przynosi mu ulgi, więc poszedł do łazienki, aby się umyć.

Po porannym prysznicu na chwilę zapomniał o swoich miłosnych rozterkach. Ubrał się i zszedł do kuchni na śniadanie.

- Dzień dobry - powitała go radośnie mama, nie przerywając mieszania w kociołku pełnym zupy.
- Mhm - mruknął w odpowiedzi.
- Nie budziłam cię, wczoraj wyglądałeś tak mizernie, że pozwoliłam ci się wyspać.
- Wyspać? A któó - Ron ziewnął przeciągle, po czym, dokończył - ra jest godzina?
- Za dziesięć pierwsza leniu - usłyszał w odpowiedzi od Ginny, która właśnie weszła do kuchni w towarzystwie Harry'ego.
- Dopiero wstałeś? - Harry nie krył zdziwienia.
- Noooo... - odpowiedział Ron, nie do końca zgodnie z prawdą.
- Akurat na zupkę - rzekła mama. - Dzisiaj cebulowa.
- Ekstra - bąknął, po czym klapnął na krzesło.

Nagle coś głośno pyknęło, a zaraz potem rozległo się pukanie do drzwi.

- Otwarte! - krzyknęła Molly.

W progu pojawili się Artur Weasley oraz Bill i Fleur.

- Witajcie - rzekł na powitanie pan Weasley.
- Wchodźcie szybciutko - Molly machnęła różdżką, a z szafek i szuflad wyleciały talerze oraz sztućce, które natychmiast ułożyły się w nienagannym porządku na stole. - Zjemy razem obiad.

Wszyscy usiedli do stołu i z ochotą napełniali talerze zupą.
- Znowiu cebiulowa - Fleur zmarszczyła swój francuski nosek, ale natychmiast się zreflektowała, bo w oczach pani Weasley zalśniły łzy. - Moi ulubiona!

Nikogo już nie dziwiło łkanie Molly Weasley. Od czasu, gdy zginęli Fred, Tonks oraz Lupin była przygnębiona, a byle uwaga potrafiła ją wytrącić z równowagi i doprowadzić do płaczu.
Po obiedzie Ron, Harry i Ginny postanowili się przejść. Ginny nie ukrywała, że jest oburzona zachowaniem Hermiony. Po raz pierwszy była po stronie Rona. Oprócz trójki przyjaciół, tylko ona, jako dziewczyna Harry'ego wiedziała, co się wydarzyło. Wczoraj zdołała to z niego wydusić.

- Jak ona mogła! - wybuchła Ginny, gdy tylko przeszli przez furtkę. - Po pocałunku! Po tym wszystkim!

Ron milczał. Wcale nie miał ochoty rozmawiać na ten temat. W ogóle nie chciało mu się z nikim gadać, a na spacer wyszedł tylko po to by, nie wysłuchiwać monologu Fleur o tym, jak ona utyje, gdy będzie w zaawansowanej ciąży i jej histerycznych tekstów typu- 'Ja będzie wyglądali jak 'Agrid!'

- Daj spokój Ginny, Ron nie jest w nastroju - powiedział Harry.
- A ja uważałam ją za przykład! Zawsze rozsądna, prawdomówna i mądra Hermiona - wrzasnęła Ginny, machając rękami, jakby opędzała się od chochlików.
- Ja chyba jednak wrócę - mruknął Ron i ruszył w stronę domu.
- Jesteś pewny, że... - zaczął Harry.
- Jasne, idźcie, nacieszcie się sobą - uciął Ron.
- Ron, to nie fair, przecież to... - Ginny wyglądała na dotkniętą.
- Nie wasza wina? - burknął. - Idźcie już.

Harry nie ruszył się z miejsca, ale Ginny pociągnęła go za rękaw, więc tylko rzucił Ronowi przepraszające spojrzenie i poszedł za nią.

Ron nie wrócił jednak do domu. Postanowił teleportować się do Londynu, a dokładniej na ulicę, gdzie mieścił się Dziurawy Kocioł. Wszedł do pubu, który mimo wakacji świecił pustkami.

- Ognista Whisky - mruknął do bezzębnego barmana.
- Dziesięć sykli - odpowiedział mu Tom.

Ron wypił duszkiem złocisty płyn i od razu poczuł, jak rozpala mu wnętrzności.

- Więc panicz tez tutaj? - zapytał barman.
- Jak to "też"? - zainteresował się Ron.
- Pańska przyjaciółka tu jest - odrzekł. Zmarszczył brwi, widząc, że do chłopaka to nie dotarło, po czym dodał.- Dziewczyna z burzą brązowych włosów.

Ron wytrzeszczył oczy, ale natychmiast się opanował. "I co z tego? Przecież nic dla niej nie znaczę." Siedział w bezruchu przez parę minut. W jego głowie toczyła się bitwa. "Ona tu jest, muszę do niej pójść!- Nie możesz, ona cię nie chce, wyśmieje cię!" Nie mógł tego znieść, więc zapytał:

- Który pokój?
- Mieszka w pokoju numer osiem - odpowiedział usłużnie Tom.

Ron wstał i poszedł na piętro, choć nie wiedział, co powie Hermionie, gdy ją ujrzy. Zapukał do drzwi z przymocowaną mosiężną ósemką, a po chwili usłyszał:

- Kto tam?

To ona, to na pewno jest jej głos. Stał przed drzwiami i nie mógł nic powiedzieć ani się poruszyć. Czuł się tak, jakby jej głos go spetryfikował.

- Kto tam? - powtórzyła Hermiona.

Przez chwilę nic nie było słychać, ale nagle rozległo się skrzypienie sprężyn w łóżku i złowieszcze trzeszczenie podłogi. A potem wiele rzeczy wydarzyło się jednocześnie: Hermiona otworzyła drzwi i rzuciła się na Rona, powalając go na podłogę i szepnęła- Lumos.
Kiedy zbliżyła różdżkę do jego twarzy, krzyknęła i uciekła do pokoju, po drodze mrucząc Nox.

- Collo... - zaczęła Hermiona.

Ron był szybszy- wstał z podłogi i wpadł do jej pokoju, rycząc: Eelliarmus!
Złapał różdżkę dziewczyny i zamknął drzwi. Przez chwilę Hermiona wyglądała, jakby miała się rozpłakać, ale niespodziewanie wrzasnęła:

- Oddaj mi ją! Jak śmiesz! - i rzuciła się na niego.

Ron, zdziwiony własną odwagą, chwycił ją za nadgarstki, popchnął na łóżko i przygwoździł własnym ciałem. Wyrywając się i szarpiąc, pisnęła:

- Puść mnie!
- Hermiono musisz mnie wysłuchać!
- Nie! Nie chcę! Zostaw mnie!
- Proszę cię, Hermiono! Ja... kocham cię!

To zdanie wyrwało mu się tak niespodziewanie, że sam był zaskoczony, iż wydobyło się z jego ust.

- C-co? - spytała Hermiona, która nagle przestała się wyrywać.
- Kocham cię - powtórzył głośno i dobitnie Ron. - Kocham cię Hermiono. Od dawna. Wiesz o tym, ale ty wolałaś udawać, że nic między nami nie zaszło. A może naprawdę nic nas nie łączy? Może to tylko moje urojenia? Może...

Uczucia, które nim targały, końcu znalazły ujście. Po raz pierwszy nie krył emocji. Łzy popłynęły z jego oczu i teraz to on krzyczał.

- To ty mnie pocałowałaś! To ty dałaś mi nadzieję! To dla ciebie starałem się być miły, troszczyłem się o ciebie. To za ciebie chciałem się poświęcić w Dworze Malfoy'ów!
To ciebie - dodał Ron dysząc ciężko - zaniosłem ranną do Muszelki i odchodziłem od zmysłów, kiedy nie odzyskiwałaś przytomności!

Teraz już nad sobą nie panował.

- Ale ty tego nie widziałaś, nie doceniałaś mnie, ignorowałaś, a ja... - krzyczał Ron przez łzy - A ja i tak nie mogłem przestać cię kochać!

Źrenice Hermiony rozszerzyły się. Widać było, że jest wstrząśnięta tym, co się właśnie stało. Ron także wyglądał, jakby dostał w głowę. Oczy miał szeroko otwarte i z trudem łapał oddech. Sam nie mógł uwierzyć, że po tylu latach w końcu uzewnętrznił to, co czuje, mało tego, wykrzyczał to w twarz tej, którą kocha.

- I widzę, że nadal ci na mnie nie zależy, a ten pocałunek to...to tylko przez te twoje skrzaty- oznajmił chłodno, po czym puścił jej nadgarstki.

Już zamierzał wstać, ale wydarzyło się coś dziwnego. Hermiona złapała go za przedramię, przyciągnęła do siebie i pocałowała w usta. Tym razem to ona była opanowana i nie płakała.

- Och, byłam głupia - rzekła do oniemiałego Rona. - Byłam idiotką, ja sama nie wiedziałam jak to się stało, jak...

Urwała. Wzięła głęboki oddech, spojrzała w jego załzawione oczy i powiedziała:

- Próbowałam sobie wmówić, że cię nie kocham. Zdusić w sobie pragnienie bycia z tobą. To takie banalne, ale nie chciałam niszczyć naszej przyjaźni. Myślałam, że to uczucie wszystko zmieni, że pojawią się problemy, więc starałam się je zniszczyć. Udawałam, że nic między nami nie zaszło, ale to tylko pogorszyło i pogmatwało całą sprawę, unicestwiło przyjaźń. Tak namieszałam Ron. Przepraszam.

W końcu wszystko było jasne. Grali otwarte karty, nie było między nimi niedomówień, czy tajemnic. Tej nocy wyjaśnili sobie wiele spraw, wyjawili najskrytsze pragnienia swych serc.

- Zmarnowaliśmy tyle czasu. A mogliśmy go mieć tak wiele - szepnął Ron do leżącej obok niego Hermiony.
- Przecież mamy - powiedziała półgłosem, wtulając się w jego ramiona. - Całe życie.

Zasnęli wsłuchani w nabrzmiałą szczęściem ciszę, złączeni starożytną magią, silniejszą od wszystkich znanych zaklęć.
Na świecie znów przybyło trochę miłości.