Nigdy nie zapominaj o tym, kim jesteś, bo świat na pewno o tym nie zapomni. Uczyń z tego swoją siłę, a wtedy przestanie to być twoją słabym punktem. Zrób z tego swoją zbroję, a nikt nie użyje tego przeciwko tobie.

''...zło i ból to moi najlepsi przyjaciele - nigdy mnie nie opuszczą...''

Ludzie na świecie dzielą się na głupich i jeszcze głupszych - dla mnie stworzono oddzielną kategorię - jestem po prostu sobą.
Ludzie często mówią mi, że mam głowę na karku, a ja odpowiadam na to: ''Przecież każdy ma głowę na karku. Wyobrażasz sobie, żeby głowa mogła być gdzieś indziej?''
Mówią o mnie ''córka diabła'' - temu nie zaprzeczę ani ja, ani ktos, kto mnie dobrze zna .
Pozdrawiam wszystkich tych, którzy mnie pozdrawiają

No hej hej, witaj, drogi Gościu
Lubię Cię :*

Al PACZino, capuccino ^^

- Ma­mo, ta­to... Pomóżcie mi. - szepnęła i nag­le po tych słowach za­padła w sen.
Dźwięki ra­dości i krzy­ku dzieci rozpływały się łagod­nie po uszach i ścianach lasów. Wszędzie były dzieci, ale nie były nor­malne, o nie. Każde dziec­ko coś cza­rowało : stok­rotkę, szcze­niaka, mo­tyl­ka, za­bawkę. Bil­lie-Jean chciała wstać, lecz nie mogła. Po pros­tu nie pot­ra­fiła. Pełen wi­dok na wszys­tko zasłaniał jej wózek, w którym się znaj­do­wała. Wózek dla dziec­ka. Nie była w nim sa­ma, przekręciła główkę w le­wo i spoj­rzała na dziec­ko praw­do­podob­nie w jej wieku, które led­wo co się urodziło. Czyżby umarła i na­rodziła się na no­wo, ale chwi­la... Do jej uszu doszedł piękny, dam­ski głos. I jak­by skądś znajomy.
- Bil­lie-Jean jest star­sza o pół mi­nuty. - Ko­bieta wy­mieniła jej imię. - Ale ona i Har­ry są słod­cy i kocham ich tak sa­mo. W końcu to bliźniacy.
- Li­ly, mogę pot­rzy­mać swo­jego sy­na? - Do­biegł do uszu dziew­czy­ny dru­gi głos, tym ra­zem męski, aczkol­wiek również skądś zna­jomy. Do wózka po­deszła ko­bieta, miała jasną kar­nację i ru­de, dzi­ke włosy. Jej oczy były w ko­lorze liści dębu i młodej tra­wy. Bil­lie-Jean łapała to piękno swoimi oczka­mi łap­czy­wie, stu­diowała każdy frag­ment twarzy po ko­lei, za­pamięty­wała jej twarz bar­dzo dokład­nie. Ta ob­ca, a za­razem zna­joma ko­bieta była dla niej pojęciem piękna i to ona mogłaby zos­tać de­finicją piękna. Dla Bil­lie-Jean ów oso­ba była dos­ko­nałym ideałem, aniołem bez skrzy­deł, chodzącym po ziemi. A może ta ko­bieta była aniołem..? Z pięknym i ser­decznym uśmie­chem wzięła syn­ka na ręce i odeszła z nim.
- Ciociu, mogę wziąć Bil­lie-Jean na spa­cer? - za­pytał szyb­ko ja­kiś piszczący głos.
- Oczy­wiście, ale wra­caj­cie szyb­ko. - Od­parła piękna ko­bieta swoim ak­sa­mit­nym głosem. Ktoś zaczął pchać wózek, w którym leżała Bil­lie. Nie widziała twarzy, kto ją pchał, je­dynie czu­pek głowy, na którym była gęsta, jas­na czup­ry­na, to było dziec­ko. Nag­le wszys­tkie głosy ucichły, jak­by zos­tały w ty­le. W tle te­raz wy­raźnie słychać było szum drzew i flet ptaków.
- Tu nas nie znajdą.. - po­wie­działo dziec­ko, ale już nie swoim piszczącym głosem, ale głosem do­rosłego mężczyz­ny. Nag­le dziec­ko zaczęło rosnąć i zmieniać swoją twarz, wygląd, ga­bary­ty. Blond czup­rynka lek­ko wyłysiała, pal­ce i dłonie zro­biły się większe, a także grub­sze, paz­nokcie przyb­rały kształt pa­zurów. Przed­nie zęby urosły i wydłużyły się tak, że wyglądały jak my­sie zębis­ka, do te­go zżółkły. Oczy były przek­rwione i dzi­ko świd­ro­wały małą Bil­lie-Jean. - Żeg­naj! - Wyk­rzyknął zachryp­niętym głosem i wyrzu­cił dziec­ko do pob­liskiej rze­ki. Do uszu dziew­czyn­ki doszedł je­dynie diabo­liczny śmiech za­nim jej płuca za­pełniły się lo­dowatą wodą i jak ka­mień, poszła na dno.
- Bil­lie! Bil­lie! - Krzyczał ktoś i ner­wo­wo nią pot­rząsał. Dziew­czy­na leżała na ziemi niep­rzy­tom­na, ze zmarznięty­mi dłońmi i si­nymi us­ta­mi. Na jej po­liczkach lśniły łzy, a włosy miała lek­ko wil­gotne, lecz ub­ra­nia były nie tknięte i suche.

całość czytaj na :

http://billie-jean-jacobs.blogspot.com/