Masz dziewiętnaście lat i całe życie przed sobą. Jakie to piękne. Szaleństwa tego wieku zawsze były ci wybaczane, prawda? W końcu trzeba się wyszumieć. Miałaś takiego dobrego chłopaka. To nic, że był inny niż wszyscy. Przecież o to ci chodziło. Nie był pospolity. Umiał być wrażliwy... Nawet wiersze pisał. A najpiękniejsze były te o miłości.

Słyszałam, że poeci najlepiej piszą o rzeczach, o których nie mają bladego pojęcia.

Ale - nie takie rzeczy się ludziom zdarzają. Ty też doskonale zdawałaś sobie z tego sprawę. Mimo, iż momentami wasza miłość - definiowana przez namiętność - zaprowadzała was na same szczyty niebiańskich rozkoszy, to nie była w stanie objawić się w tak prozaicznej sprawie, jak rutyna.

Mówią, że to największy morderca osobowości.

Rozeszliście się. Nie z takimi rzeczami ludzie muszą się godzić. A ty przecież byłaś ze sobą pogodzona. Ojciec bardzo religijny, zaangażował się jako kościelny. Bardzo pogodny człowiek, poznałam go kiedyś. Ciebie zresztą też często widywałam w tym świętym miejscu. Teraz też widuję. Ale już nie samą.

Niedługo po bolesnym końcu tego związku dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży. Pięknie. Powód do radości jak i do smutku. Wiedziałaś, że ojcem dziecka może być tylko jedna osoba. Nie myślałaś o tym, żeby kogokolwiek zmuszać do małżeństwa. Mimo środowiskowego nacisku, postanowiłaś urodzić Bogu ducha winną dziecinę.

Jak wiadomo, małomiasteczkowe masy ludności bardzo nieanonimowe, mają do tego typu rewelacji dość zapyziały stosunek.

Nie zamierzałaś mieszać w to chłopaka, który, nota bene, zdążył już pocieszyć się w ramionach innej dziewoi. Ale ktoś go poinformował. Wtedy bałaś się najbardziej o to, co może ci zrobić. Groził, że jeśli nie położysz się na stole dobrowolnie, on cię zmusi. Taki był z niego romantyk. Wyjątkowo wrażliwy, trzeba przyznać. Zwłaszcza, kiedy próbował różnymi środkami zmusić cię do zabicia tego dzieciątka, które zdążyłaś pokochać ponad wszystko na świecie.

Ale nie byłaś jego jedyną ofiarą pogróżek. Pocieszycielka również doczekała się podobnych słów, ponieważ ów emocjonalny delikwent dowiedział się, że ta też jest przy nadziei. I - dla odmiany - nie z nim.

Teraz nawet cieszysz się, że się wam wtedy nie udało. Chłopak wylądował w Andrychowie.*

Ponoć romantycy nie stąpają po ziemi, trzymają głowę w chmurach. Nic dziwnego: stamtąd nie widać ziemi. Mają wrażenie, że są sami. Z tej wysokości zie mogą dostrzec zjadaczy chleba...

A ciebie dość często widuję w kościele. Podchodzisz do komunii, z czułością głaszcząc brzuch. Nie straciłaś wiary w momencie, kiedy wielu na twoim miejscu przechodziłoby poważny kryzys.

Ten fragment jest piekielnie kulawy. Wręcz budzi w mojej duszy ból ukłucia w klatce piersiowej. Mam wrażenie, że miałaś kilka pomysłów na to zdanie, kilkakrotnie je przebudowywałaś, ale zabrakło ostatniego czytania i, niestety, wyszedł z tego taki potworek. Kwiatek na kwiatku kwiatkiem poganiany. Fizyczne boleści naszego ciała też są nie najlepsze. Może tak:

- Proszę usiąść wygodnie - dodał po krótkiej chwili. - Warto o to zadbać, zwłaszcza kiedy słyszymy historie, sprawiające naszym duszom ból tak straszny, że niemal czujemy nieznośne kłucie w klatce piersiowej. Nie musimy wówczas obawiać się dodatkowego bólu fizycznego.


Powtórzenie. Niespecjalnie brzmi również ostatnie zdanie. Zmieniłabym na Oparłem je na faktach... / , są one oparte na faktach....


Dziewiętnaście. Jestem na to potwornie uczulona.


Jedno, cięgle wybaczane szaleństwo?


Zmieniłaś czas. Z przeszłego pisał na teraźniejszy to (są).


Nie kupuję objawiania się czegoś w rutynie. Namiętność mogła być przez nią tłamszona, przyćmiewana, zabijana. W ostatnim zdaniu brakuje czasownika i brzmi ono nienaturalnie. Zrezygnowałabym z mówią, że i, po przecinku, połączyłabym to zgrabnie z poprzednim zdaniem.


Szukamy synonimów.


Pierwszy przecinek jest na pewno konieczny?


Zapyziały. Literówka.

Bardzo częstym błędem jest rozpoczynanie zdania od "A", "Ale", zabrakło mi oka sprawnej bety, która bez trudu wychwyciłaby drobne potknięcia. W pewnych momentach wpadasz w styl gawędy.

Zaintrygowało mnie użycie we wstępie koloru żółtego. Być może wybrałaś go przypadkowo, nie zastanawiając się nad nim, ale mnie od razu przychodzi do głowy dawna symbolika tej barwy - zdrada, fałsz, złe zamiary, bezwstyd. Zapewne dośpiewuję sobie ideologię, niemniej nieźle pasuje ona do postaci Pana Poety.

Treść właściwa jest przyzwoita, mimo że historia przedstawiona nie trafiła do mojego zimnego serca. Znacznie bardziej intrygującą postacią wydał mi się Poeta, przyćmił on swoje ofiary. Jednakże z czystym sumieniem mogę przyznać, że miałaś pomysł na swój tekst, który udało się zrealizować. Sądząc po wstępie, można przypuszczać kontynuację, dzięki osobie Konferansjera, będzie spójna. Wtrącenia kursywą, w drugiej osobie, są trafionym pomysłem. Podsumowują utworek, sprawiają, że staje się czymś więcej niż opowiadaniem o biednej dziewczynie.

Ogólne wrażenie - in plus, Jestem ciekawa jak pociągniesz ten pomysł. Mile widziane byłoby zatrudnienie bety.